Pociągi

[Adler]

Pociąg odjeżdża — w mgłę, w

niepowroty,
Za szybą płyną ślady, jak rozmowy,
Co nie zdążyły zamknąć się w pieszczoty,
I w słowie — zostać, choćby połowicznie.

 

Tu siedzę sam — gdzie miejsce wciąż pamięta

Czyjś oddech, dotyk, szmer papieru w dłoni,
I myśl, że każda chwila jest przeklęta,
Gdy nie ma kogo z niej uchronić.

 

Za oknem świat się w światło rozpuszcza,

Jakby chciał jeszcze coś powiedzieć szeptem,
A ja — w odbiciu — widzę tylko z bliska
Twarz, co się dawno stała powietrzem.

 

A kiedy stacja rozleje się ciszej,
Zostanę — z biletem, co nic nie znaczy,
I z brakiem, który jak echo wciąż słyszę,
Choć wiem, że nikt już nie odwróci twarzy.

[KOBIETA]

@Adler

Pociągi, które mijają się nocą…:) 

Kiedy „świat się w światło rozpuszcza”.

 

piękna podróż …w samotności do wnętrza samego siebie.!

 

Witaj Nieznajomy:) z pociągu;) 

 

[Adler]

@KOBIETA Dziękuję:)