piąta pora roku. niebo siódme.

[Roma]

jeszcze wyczerpani z chmur, wykrwawieni

o nieba bogom skradzione

ledwo stoimy.

gdy znów wszystko się zgadza

i nic bardziej niż my.

poznani ponad zachwyt, zatraceni

malinowo, w miriadach migotań.

 

a teraz utul, ugłaskaj we mnie

już marcowe przybłędy, a ja

wysłucham każde z twoich słów

z najcichszych barw. by

zawierzyć w to co nierealne,

raz jeszcze.

[wierszyki]

Tytuł mnie zwabił. Bardzo obiecujący.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Taki malinowy miły słodzik. Pozdrawiam :)

Wyczerpani z chmur też mnie się podobuje :)

[Roma]

@wierszyki chciałam napisać coś lżejszego, a się bałam, bo wychodzi mi to zazwyczaj tak średnio, więc tym bardziej się cieszę, że Ci przypadł do gustu :)

Dziękuję bardzo i pozdrawiam :)

[huzarc]

@Roma

To bardzo dobry, subtelny i dojrzały wiersz pełen miękkiej metafizyki, lirycznego światła i wewnętrznego ukojenia. Jest poetycko dojrzałą opowieścią o powrocie po uniesieniu.

Nie ma w nim patosu ani pustych ozdobników – tylko delikatność, spokój i wiara w sens bliskości. Pozdrawiam:)

[Jacek_Suchowicz]

jakże wy chętnie słuchacie

a oni sprzedają wam kit

jesteście na słowa łase

i wszystko kupicie w mig

 

wrzucą dwie garście czułości

dla żartu niewartych już nic

by łatwiej było i prościej

zobaczyć gdzie chowa się mysz

:)))

[Alicja_Wysocka]

@Roma

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Faktycznie, jak uniesieni do siódmego nieba - to sobie wezmę pod poduszkę :)