Znizana

[Florian Konrad]

wyłącz się z czasu, wyloguj z miejsca stałego
pobytu. hasła trzeba związać w supełek 
i cisnąć za siebie, zapomnieć loginy. musisz
zrobić jedno, ale porządne ciachnięcie,
by przerwać dreptaninę, odłączyć się od
różańcowatego korowodu. 

 

depaciorek, kurczę! poszerzanie granic
osobistej wolności. więcej miejsca na 
instynkty, urocze półmroczęta!

 

wyrwij się, no, dalej! przecieknij pomiędzy
kartkami kalendarza, pazurami dręczycieli
noszących nieurocze ksywki: Opanowanie, 
Powszedniość, Rutyna. nie, żebym zachęcał
do pryśnięcia w najdalszy kraniec
galaktyki. po prostu zamknij oczy...

 

...i śnisz karafkę z zegarem odliczającym
godziny od ostatniego grzdyla, a ja, 
hipnotyzer-karczemnik, zmiatam ci ze skroni
ciężkie, ołowiane fantazje. gardłuje jakiś śpiewiec,
 ze świeżo podpalonych legitymacji szkolnych
unoszą się płachty wonnego dymu.

[huzarc]

@Florian Konrad

Ten wiersz jest świetnie napisany — językowo swobodny, nowoczesny, ironiczny i rytmiczny, a przy tym pełen wewnętrznego napięcia między buntem a poetycką autoironią.

To tekst, który bawi się językiem, znaczeniami i rytmem, a przy tym ma głębszy sens.