Gdy za oknem pada deszcz,
piszę wiersze o zapachu jesieni.
Życie znów prosi do tańca,
a ja wciąż nie umiem tańczyć.
W tłumie tamtych ludzi
zawsze czułem się jak Stańczyk.
Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa.
Uwielbiam ten klimat goryczy.
Nie muszę być miły,
siadam spokojnie
i spuszczam demony ze smyczy.
Zawsze lubiłem ten półmrok.
Wiosna rodzi kwiaty,
a ja czekam, aż umrą.
Gdy za oknem pada deszcz,
piszę wiersze o zapachu jesieni.
Życie znów prosi do tańca,
a ja wciąż nie umiem tańczyć.
W tłumie tamtych ludzi
zawsze czułem się jak Stańczyk.
Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa.
Uwielbiam ten klimat goryczy.
Nie muszę być miły,
siadam spokojnie
i spuszczam demony ze smyczy.
Zawsze lubiłem ten półmrok.
Wiosna rodzi kwiaty,
a ja czekam, aż umrą.
dogoniło echo
dogonił wiatr
dopadł smutek
płacz i żal
dopiero po nich
kolejne drzwi
za nimi wesoły
uśmiech sie tli
dogoniła jesień w
kominku płomień
kusi marzeniem
ozdabia sny
widzi to noc
rozumie cień
mocno dziękują
im za to ze są
że jutro rozumieją
nie boją się tego
co kolejny
przyniesie dzień
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
Przez Migrena · Opublikowano
Przez Leszczym · Opublikowano
Przez Gosława · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
