Za progiem

[aniat.]

Tyle kroków przez próg,

tyle powitań

i pożegnań — na zawsze.

Tyle pytań.

Czy wstąpisz na chwilę?

Czy wrócisz jeszcze?

Gdy słońce wiosenne,

gdy jesienne deszcze.

 

Wiatr pcha liście przez próg.

Te łamią ciszę.

Suche łaszą się do nóg.

Nie słyszę,

by pukał ktoś do drzwi,

by klamkę pieścił.

Już nie przechodzą przez nie sny,

nie snują opowieści.

[viola arvensis]

@aniat. Zobrazowalas wierszem jesien życia, serca,  czyjegoś małego/wielkiego świata...

Niewątpliwie dla mnie to jeden z piękniejszych wierszy, jakie ostatnio milałam przyjemność czytać.

[aniat.]

@viola arvensis Baardzo dziękuję. Jestem mile zaskoczona.

[huzarc]

@aniat.

Ten wiersz to subtelny, melancholijny utwór o przemijaniu, pustce i pamięci po obecności, utrzymany w klasycznym, niemal balladowym rytmie.

Klasyczna miniatura o przemijaniu. Cicha, krucha, piękna

[aniat.]

@huzarc Dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.