Alpinarium

[Florian Konrad]

Eden, chociaż cały w głazach. chwila nieuwagi
– i można rozkwasić cztery, albo pięć liter,
nałożyć głową czy nosem, przypłacić zębami
chęć wspięcia się ponad tłumy traw
o pazurzastych źdźbłach.

idylla, ale powstała jedynie w celach dekoracyjnych,
raj, gdzie sny są niczym żaróweczki zatopione

wewnątrz brzuchów mumii,

aby oświetlały wędrowcom drogę

pomiędzy rozpadlinami (trzeba stąpać
ostrożnie, wystrzegać się lekkomyślnych kroków,
ciągle mieć na uwadze, że chłodnie-otchłanie
mogą rozewrzeć się pod nogami w najmniej
oczekiwanym miejscu).

tak widzę ten ogród, gdy ciebie w nim nie ma.
to kontener powitalny, czartowski, mało zabawny
absurd kiełkujący z innego absurdu, przeklęte
państwo rządzone przez błazna o nazwisku
Okiełbasa. to impreza w szlamowni.

...wypatruję komet powitalnych. z zamkniętymi
oczami. wabię cię snopem pluszowych iskier,
jakie wręcz wystrzeliwują spod czaszki.

chodź, przenicuj dzikie i paskudne skałowisko,
wywróć mój wzrok na drugą stronę.
nakarm język.