jak kasztany

[iwonaroma]

spadamy 

 

zrzucamy łupinę na jesień życia 

tęsknimy za drzewem tęsknimy za życiem

 

nadzy i bezbronni

jednak gładcy

już bez kantów i bez kolców 

oddanie czekamy

 

aż nas wdepczą w ziemię 

 

to jedyna nadzieja 

 

na odrodzenie

[Berenika97]

@iwonaroma

Twój wiersz to piękna metafora - "zrzucanie łupiny" to nie tylko fizyczne starzenie się, ale też pozbywanie się wszystkich masek, może ostrych krawędzi charakteru - zostaje coś prawdziwego.

Szczególnie mocno brzmi dla mnie ta fraza -  "nadzy i bezbronni , jednak gładcy" - jest w niej paradoks siły w bezbronności, piękna w prostocie. A końcowe przejście od pozornie pesymistycznego obrazu "wdeptania w ziemię" do nadziei na odrodzenie to świetny zwrot - pokazuje głębokie zrozumienie tego, jak działa życie. Bardzo mi się podoba!