DRK M23

[Wakss]

Strużki potu płyną po rozgrzanym ciele

zlewają się w jeden strumień przy powiekach

gdy nocą wystrzał, paraliż przez słuch niesie

i w myśli wkłada widok mnóstwa ciał w strzępach 

 

Drzwi kulą się po ataku kolbą w żebra

odkrywając mokre od łez drżące ciała

dwa ukryte w policzku przy zębach z drewna

jedno na języku z czaszką po postrzałach

 

Godność wypluta w jezioro błota i krwi

strumienie czerwieni z popękanej czaszki

opływają puste białka już bez twarzy

Została niewinność klęcząca wśród innych

 

Oczy ukryte pod wodospadem cierpień

ściśnięte zęby by nie paść twarzą w ziemię 

czarne obłoki zamiast życia kolorów 

chłodny szept lufy, ostatni głos wieczoru 

[Berenika97]

@Wakss To trudny wiersz - przejmujące świadectwo okrucieństwa wojny i ludzkiego cierpienia. Stworzyłeś stworzył mocny, wizualny obraz traumy, używając surowych, ale poetyckich metafor - od "strużek potu" po "chłodny szept lufy". I chociaż dotyczy krwawych wydarzeń w Republice Konga, to niesie ze sobą uniwersalizm - wojna zabija godność i niewinność. Ostatni wers "chłodny szept lufy, ostatni głos wieczoru" to szczególnie mocne zakończenie, łączące intymność z grozą.