Podściółka na plecach

[wierszyki]

 

 

Szuria i furia. Obie z jesieni.

Szur, a ja w liściach z nosem przy ziemi

wśród bezkręgowców lub protoplastów

wszystkich dla których, miły w dłoń kasztan.

 

 

Furia na skrzydłach chce stąd odlecieć.

Smardz albo pociec może nie przeciec.

Z bibuły na niej falują tony.

Czyjeś tam krzywdy i wiatr w miliony.

 

 

Jesienią znowu tyle się wniesie:

ziemia na butach, chrząszcze kołnierzem.

Słońce się chyli już przed wieczorem.

Furia zje z szurią jak mysz pod stołem.

 

 

 

 

*

 

 

 

 

Im Eumenides patrzy życzliwie.

Zmówi się z nimi, obie wyżywi.

Z igliwiem starszej wyrzut sumienia —

da młodej pogryźć szczyptę kamienia.

 

Aż im się zerwie cyklon ważności.

Odejdą zimą w poślizg i pościg.

(Może się z czasem znajdą w salonie,

chyba że zgodzi je Tyzyfone).

 

 

inspiracje:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 20 Września przez wierszyki
I (wyświetl historię edycji)

[piąteprzezdziesiąte]

Ciekawa łamigłówka i łamaniec językowy. Chyba masz do tego talent.

Pozdrawiam :)

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Dziękuję za odwiedziny :)

Cieszę się niezmiernie, zawsze jakiś :)

 

Słowo szuria to neologizm.

Zamieszczę je jednak w Italiku.

Dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@huzarc dziękuję

 

 

[Berenika97]

@wierszyki

Neologizmy, gra słów i rytm nadają tekstowi muzyczność. To wiersz o akceptacji własnej kondycji, o tym, że nawet najwznioślejsze pragnienia ostatecznie muszą się zmierzyć z prozą codzienności. :)

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może i tak, dziękuję.

:-)