Byty odrealnione

[Marcin Sztelak]

Moi bogowie nie sięgają absolutu
swoimi przykrótkimi rączkami, 
w sam raz do zabawy w piekło - niebo.
Ze szczególnym uwzględnieniem
tego pierwszego.

 

Z wysokości siódmego (to nie jest ciąg
przyczynowo - skutkowy) piętra obserwuję
ludzi oprószonych codziennością.
Obojętnie mijają przejścia pomiędzy
stanami istnienia. Miasto nabrzmiewa

 

głosami umarłych. Świadczą o ciemnych
zaułkach i nieciągłościach bram i klatek,
gdzie lepiej wchodzić z zaciśniętymi
pięściami powiek.

 

Niekoniecznie na kolanach wznoszę modły
do jeszcze nieistniejących i już nienazwanych
twórców rzeczywistości. Zastanej i odciśniętej
na wargach pokalanych grzechem życia.

 

Z dużym prawdopodobieństwem — pierworodnym.
 

[Zorya Holmes]

Dzień dobry, Marcinie. Tak, masz rację, miasto potrafi być dantejską maszynerią. Czasem można czuć wyobcowanie, zwłaszcza jeśli chodzi o przestrzeń. Mnie na przykład przytłacza wielkomiejski monumentalizm - wolę małe miasteczka, niskie budynki, zieleń... 

miłego dnia :)