Sanatorium w Ciechocinku.
Oficjalnie: uzdrowisko.
Nieoficjalnie: burdel na NFZ.
Zamiast prostytutek – wdowy po górnikach i kolejarzach,
zamiast prezerwatyw – pampersy XXL z dopłatą.
Tutaj nikt nie mówi: „Kocham cię”,
tutaj się mówi:
Kochanie, mam mieszkanie, rentę
i pilota do telewizora.
I to działa!
Bo w Ciechocinku najgorętszy afrodyzjak
to nie róża, nie szampan,
lecz własne M2 bez schodów i z windą.
Panowie startują do tańca jak młode jelenie,
a kończą jak renifery po potrąceniu przez PKS.
Na parkiet wchodzą jak tancerze z „Tańca z Gwiazdami”,
a schodzą jak uczestnicy programu rehabilitacyjno-ortopedycznego w szpitalu wojewódzkim.
A kiedy próbują zrobić obrót,
wyglądają jak helikopter w remoncie – niby wiruje, ale zaraz spada.
Poloneza zaczynają jak w „Panu Tadeuszu”,
a kończą jak kółko różańcowe po trzech kieliszkach wiśniówki.
Walca zaczynają jak James Bond na balu,
a kończą jak Małysz – w locie bez nart w białym szalu.
Ale co tam!
Kolana trzeszczą w rytm „Białego Misia”,
protezy stukają jak kastaniety,
a inhalatory syczą jak maszyna do dymu na koncercie.
DJ wrzeszczy: „Ręce w górę!”
I wszyscy podnoszą…
ale tylko te ręce, które już są po rehabilitacji.
Romans?
W Ciechocinku romans zaczyna się nie od spojrzeń,
ale od leków.
Jak w powieściach Harlequina:
najpierw szept, obietnica i uniesienie…
a za chwilę dyskretne:
— Kochanie, daj mi swoją viagrę, ja w zamian dam ci dwa ketonale.
A seks?
Oooo, seks tutaj to inna liga.
To nie szept przy świecach, lecz ciężki oddech przy inhalatorze:
— Halinka, trzymaj maskę… szybciej… jeszcze… szybciej… ooo, tak!
I nagle z sąsiedniego pokoju słychać:
— Panie Kazimierzu, proszę zdjąć ciśnieniomierz przed stosunkiem!
Miłość kwitnie w parku zdrojowym.
Na ławkach obok tężni jęki splatają się z kaszlem,
a w krzakach – więcej akcji niż w „50 twarzach Greya”.
Tylko zamiast pejczy – kijki nordic walking.
A gdy próbują pocałunku,
to wyglądają jak dwa odkurzacze, które zamiast worka mają rozregulowane rury.
Panie Grażyny i Halinki to są prawdziwe boginie –
w sukienkach pamiętających sylwestra ’87,
z dekoltami tak głębokimi, że można tam zgubić pilota od telewizora i pół emerytury.
Panowie?
Ach, panowie mają swoje sztuczki.
Jeden opowiada o zawale, który przeżył lepiej niż Jarocin.
Drugi wyciąga z kieszeni pigułkę niebieską jak nowe życie.
A trzeci po prostu mówi:
— Kochanie, mam grupę krwi 0Rh-, to znaczy pasuję do każdej.
I jak zaczynają flirtować,
to przypomina to bardziej aukcję na Allegro niż romans –
kto da więcej: rentę, balkon czy dwa ketonale.
I uwierzcie mi – to działa.
Bo w Ciechocinku liczy się nie uśmiech, nie figura,
tylko refundacja leków i własny balkon.
W kawiarenkach pachnie kawą zbożową,
na stolikach tańczą dłonie jak u nastolatków na randce.
Pod stołem łapią się za ręce, a czasem za coś więcej.
I tylko kelnerka patrzy, jakby wolała podać ten kompot psu.
Dłonie pod stołem splatają się jak dwa telefony na Bluetooth,
które nigdy nie chcą się sparować.
Ale najbardziej lubię ich szczerość.
Bo kiedy wreszcie lądują w łóżku, to nie ma ściemy,
nie ma gry wstępnej, jest prosto z mostu:
— Jasiu, ja mam rozrusznik.
— Ty masz hemoroidy.
— Zróbmy to szybko, zanim spadnie ciśnienie.
Rozmowy w łóżku przypominają montaż sprzętu z IKEI –
dużo jęku, trochę kręcenia i zawsze zostaje jakaś część.
I tak to wygląda.
Ciechocinek – stolica miłości po gwarancji.
Gdzie serca biją jak bębny techno,
a reszta ciała…
robi sobie drzemkę na leżaku przy tężni.
A ciało na leżaku rozkłada się jak stary koc na trawie w ciechocińskim parku.
