Nadzieja

[Euzera]

Nadzieja

Każdy człowiek nosi w sobie ukrytą cząstkę nadziei. Jest jak maleńkie ziarno – czasem niewidoczne, czasem zapomniane, ale zawsze obecne.
Gdy trafi na sprzyjające warunki – na światło dobra, wodę miłości i glebę wiary – zaczyna kiełkować. Rozwija się powoli, cicho, aż w końcu wyrasta w drzewo.

Korzenie tego drzewa to początek – zakotwiczenie w życiu, w tym, co przeszliśmy. Pień to fundament – siła, która podtrzymuje nas w chwilach zwątpienia. A korona, rozłożysta i jasna, to wiara i miłość – rozkwitające z tego, co kiedyś było tylko małym ziarnem nadziei.

Ale jeśli warunki są niesprzyjające – jeśli gleba jest sucha od lęku, a światło przesłania cień rozpaczy – ziarno nie ma siły rosnąć. Wtedy nadzieja słabnie i może obumrzeć.
Dlatego tak ważne jest, by pielęgnować ją nawet w najmroczniejszych chwilach, bo to ona jest początkiem wszystkiego.

Bo zawsze, nawet w największym mroku, nadzieja jest pierwszym promieniem, który wskazuje drogę ku światłu.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.