Był sobie myśliciel

[DziadomirStaroświecki]

Był sobie bardzo mądry człowiek

Jednak coś spędzało mu sen z powiek:

Siedział i pachniał,

Pachniał i myślał:

Myślał o życiu 

Myślał o śmierci 

Myślał o piciu

Myślał o pięści 

Myślał o kasie

Myślał o dzieciństwie

Myślał o pasie

I o małym świństwie

Czy ma ładne gacie,

O swym starym gracie

Też nie zapomniał.

Sam sobie z myśli przyrąbał.

Myślał o dzieciach

Czasem o śmieciach 

W kuchni

Częściej o kamieniu

Na wyrzutni 

Miał coś na sumieniu

Ale myślał o wódce

I o nadbałtyckiej łódce

O morzu czy o piasku, myślał

Co zdarzyło się w szkole

(Oj, pamiętał co nazmyślał)

Myślał o pierdole

Myślał o pracy

I o kościelnej tacy.

Myślał o tamtym

I o tym przestać nie mógł,

Bardzo chciał być zwartym

Lecz się nie przemógł

I mówił: myśl myślnikowi nierówna,

Względem niego jest zbyt górna!

Więc pamiętniki swoje ostro darł,

Wciąż myślał, a potem i tak zmarł.