Z nad doliny mgieł

[Adam Zębala]

Stuk końskich kopyt po kamiennej 

drodze i dźwięk butów żołnierzy

zakłóca spokój i jest nie do zniesienia.

 

Pomarańczowy zachód słońca 

miesza się z kolorem rzeki

zabarwionej po zakończonej bitwie.

 

Padający deszcz zakrył ślady 

i zmoczył Twoje ubranie 

zostałeś sam i masz teraz spokój.

 

padający deszcz stuka o taflę wody 

i jest coraz mocniejszy

wyzwalając unoszącą się falę.

 

Kobieta Cię szuka wołając

po imieniu. Wyszedłeś rankiem 

żeby nigdy nie wrócić. 

 

Wyzwolona dusza krąży nad

jej głową i liczy ostatnie włosy

które straciła przez Ciebie.

 

Kto Cię zaprowadził do doliny

gdzie słońce jest czerwone

i zawsze pada deszcz.

 

Potok ludzkich serc co dzień wzbiera

i nie zmienia barwy. Ci co tutaj byli

ich ciała zakryła woda.

 

Oddalający się stuk kopyt które  

chcą wyjść z doliny mgieł,

tylko strach ich ratuje tonących.

[piąteprzezdziesiąte]

@Adam Zębala

Czy mogę zapytać o tematykę wiesza? 

Chodzi o jakąś konkretną bitwę?

 

Wiersz jest bolesny i przemawia głosem poległych.

Pozdrawiam.

[Adam Zębala]

@piąteprzezdziesiątetematyka wojna i bitwy to zło