Odetnij skrzydła

[Maksymilian Bron]

Odetnij innych skrzydła od twoich,

już dosyć balastu i strat,

dosyć posiłków z hienami w kole

i niewyraźnych lat

 

Choć tratwa dziurawa, to pokieruje

tam, gdzie nie kładłeś stóp,

odetnij skrzydła innych od swoich,

nim nie wyczują, żeś trup

 

W szeleście gruszy wiatr czesze włosy

Nie słychać ludzkiej mowy,

ich mantyczenia, bluzg oraz sporów,

tu oswobodzisz swą głowę

 

Słońce cię złoci w bukiecie trawy,

Słyszysz, jak świerszcze lulają,

nie dążąc do Raju, zostaniesz w kole,

gdzie hieny resztki rozdają

 

Odetnij innych skrzydła od twoich,

ja tego nie zrobiłem,

bojąc się kar i rewolucji,

marzeniem jak więzień żyłem

 

Nie bój się zrzucić z tratwy złych ludzi,

nieulękniony bądź,

odetnij innych skrzydła od swoich

i nawet moje strąć

 

Otwórz powieki i się przekonasz,

gdzie się umieścił strach,

bo on się zaszył w skrzydeł twych zwojach,

byś nie oduczył się bać

 

Odetnij innych skrzydła od twoich,

odłącz się, wypoć swój świat,

gdzie nie osądzą cię w żadnych kościołach

i zaczniesz jak dziecko się śmiać