(Nie)pojednanie

[Agnieszka Charzyńska]

Rankiem miny poważne

I czarno białe stroje

Wspólne i nasze ponad

Jego moje i twoje

 

W biel i czerwień ujęte

Dostojeństwo powaga

Przemów słowa ze złota

Dumnie wzniesiona flaga

 

Pamięć w świece i wieńce

Uroczyście zaklęta

Polska dla wszystkich jedna

Drogocenna – i święta

 

Lecz wieczorem ta jedność

W klawiszy – poruszeniu

Stanie się znów niebytem

Nikłością nieistnieniem

 

Przyczajone się zbudzą

Trzy pomarszczone zmory

Żale ze starych kufrów

Posiwiałe upiory

 

Uprzedzenia żarłoczne

Znów kolcami pokłują

Po raz tysięczny kogoś

Osłem nazwą lub szują

 

Po pojednaniu byłym

Uschłe liście zostaną

Kwiaty żarem omdlałe

Szarfa zwiędła – pod bramą

 

Zostaną słowa twarde

I zaciśnięte pięści

Nadziei ciało martwe

Połamane – na części

 

Tylko nikłe płomyki

Przez dni kilka kolejnych

Wyglądać będą cudu

Który znów się – nie spełni