Historia edycji

Szorstkie już było to życie w trudzie,
dzisiaj chcę chodzić tylko w jedwabiu.
Jedwabne myśli w codzienność wplatać,
wstążki we włosach lekkością wabią.

Mów do mnie miękko, ciepło i czule,
tak, by jedwabne promyki słońca
znów oświetlały mą mroczną duszę.
Jedwabnym szlakiem serce podąża.

Wystaw na słońce – rozpieść mnie, świecie,
lekki wiaterek niech ciało owiewa.
Weź mnie na ręce – jak swoje dziecię,
chcę znów odkrywać przyjemność życia.

Szorstkie już było to życie w trudzie,
dzisiaj chcę chodzić tylko w jedwabiu.

Jedwabne myśli w codzienność wplatać,

wstążki we włosach lekkością wabią.

Mów do mnie miękko, ciepło i czule,
tak by jedwabne promyki słońca
znów oświetlały mą mroczną duszę.
Jedwabnym szlakiem serce podąża.

Wystaw na słońce - rozpieść mnie świecie,
lekki wiaterek ciało owiewa.
Weż mnie na ręce, jak swoje dziecię.
Przyjemność życia znów chcę odkrywać.

Szorstkie już było życie we trudzie,
dzisiaj chcę chodzić tylko w jedwabiu.

Jedwabne myśli w codzienność wplatać,

wstążki we włosach lekkością wabią.

Mów do mnie miękko, ciepło i czule,
tak by jedwabne promyki słońca
znów oświetlały mą mroczną duszę.
Jedwabnym szlakiem serce podąża.

Wystaw na słońce - rozpieść mnie świecie,
lekki wiaterek ciało owiewa.
Weż mnie na ręce, jak swoje dziecię.
Przyjemność życia znów chcę odkrywać.