Poranieni

[janofor]

 

Poranieni 

Ofiarom wojny, która się nie odbyła.

 

Przekonano mnie, że jestem ofiarą.

Od dziś to część mnie, jak oko czy ręka.

Czuwa nade mną w stu kolorach wstęga,

otwiera rany zajadły megafon.

 

Bez przekonania, lecz z myślą o skarbach,

wlokę za tłumem swoje wiotkie członki —

ponoć skostnieją i sam krzycząc: Chodźmy!

będę prowadził, głosząc czym jest prawda.

 

Jedno spokoju mi tylko nie daje —

ja to ofiara, ale kim są inni?

Musi oprawców być to bura zgraja,

 

bo szli by z nami, będąc niewinnymi.

My — starym ludem, który z kolan wstaje,

by w bruk na nowo przypierdolić nimi.

 

 

Edytowane 22 godziny temu przez janofor (wyświetl historię edycji)