Jak zostałam cwaniarą (1)

[Alicja_Wysocka]

Mam takie zdjęcie w albumie – razem z klasą stoimy na szkolnym podwórku. Obok mnie Jola, koleżanka

z tej samej ulicy. Obie mamy zaplecione warkoczyki i wstążki jak wielkie motyle.

Pani wychowawczyni przyprowadziła nas do klasy, przedstawiła się: Bogusia. Zapamiętałam, bo mówiła ładnie i ciepło. Tłumaczyła nam, po co chodzi się do szkoły i czego nam nie wolno.

Pierwszego dnia usiadłyśmy z Jolką razem. Pani zapytała, czy mamy w domu jakieś zwierzątka – a jeśli nie, to może u dziadków albo sąsiadów. Mieliśmy je narysować.

W ruch poszły kredki i blok rysunkowy.
W domu mieliśmy psa – znaczy się, na podwórku – nazywał się Lord. Mieszkał w budzie.
Więc zaczęłam od budy.

Dzisiaj wiem, że dach tej budy to trójkąt, ściany to prostokąt, a wejście – kółko. Nawet łańcuch z malutkich kółeczek był prosty do narysowania. Ale pies?

– Jak się rysuje psa? – myślę.
– No przecież nie potrafię! Łapy, uszy, mordka... no jak?!

I wtedy mnie olśniło.
Narysowałam wszystko, co potrafiłam – budę z łańcuchem, a na końcu ten łańcuch urwał się tuż przy wejściu.
– Ha! – pomyślałam. – Wymyśliłam! Jest dobrze. Chyba...

Pani wychowawczyni podchodziła do kolejnych dzieci, oglądała ich rysunki, komentowała, uśmiechała się. Aż doszła do mnie.

– A co to ma być? – zapytała.

– Tam, w budzie, siedzi nasz pies. Lord – odpowiedziałam zupełnie spokojnie.

Ale to nie koniec. Pani przypomniała, jakie było zadanie.
Mieliśmy narysować zwierzątko. Tymczasem – buda i łańcuch. A pies?

– Nie mogłam go narysować, bo akurat wszedł do budy i tam siedzi – wyjaśniłam. – Gdyby nie wszedł, to bym go widziała. A tak, no... nie widzę.

Pani się uśmiechnęła. I postawiła mi czwórkę.
A Jolka dostała piątkę!

No jak to?! Czy to moja wina, że się schował?

Dzisiaj, po latach, kiedy tak sobie o tym myślę, wiem jedno:
gdybym to ja była wtedy nauczycielką, postawiłabym sobie piątkę.
Za fantazję. Bo przecież nie każdy potrafi się tak sprytnie wycwanić.

Edytowane wczoraj o 16:15 przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Za kreatywność, którą masz do dzisiaj. W podstawówce opisałem akademię, że "chór ptaszęcy pod dyrekcją sowy...". Chór był, sam w nim śpiewałem, a prowadziła go pani Sowa, ale mój opis został potraktowany, jako lekceważenie nauczyciela, bo powinno był "pani Sowy"., ale wtedy byłby przecież chór a nie chór ptaszęcy:). . 

Pozdrawiam

[Alicja_Wysocka]

@Marek.zak1 Pani Sowa, bez poczucia humoru i bez fantazji - sztywniara. 

I może jeszcze na dywanik zostałeś wezwany, stopień obniżony i mama wezwana do szkoły. No majestat urażony. Dzięki, Marku :)

@Berenika97 :)

 

[Berenika97]

@Alicja_WysockaLubię kreatywne dzieci i to bardzo! Wówczas nazwałabym Cię Małą Księżną z dużą wyobraźnią. Teraz jesteś Księżną z ogromną wyobraźnią.

W ubiegłym roku, w pociągu jechała ze mną matka z 6-7 -letnią dziewczynką. Matka do niej: "zajmij się czymś, masz kredki to sobie rysuj" Dziecko wzięło kartkę papieru i kredki - narysuję Boga - stwierdziło. Matka zasnęła, ale mała przyglądała się białej kartce i nic nie narysowa, zaczęła mi zadawać tryliony pytań. Gdy matka się obudziła, zapytała - dlaczego nic nie narysowałaś? Jak to! - oburzyła się dziewczynka (Kasia) , tu jest Bóg! Przecież on jest niewidzialny! A niebo? - drążyła matka. Kasia odpowiedziała: zgubiłam niebieską kredkę, ale to i tak tylko chmury. 

Cwaniara! - pomyślałam. 

 

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 To jest super. Dzieciaki mają fajne pomysły, zrób z tego krótkie opowiadanie. Mam kilka wspomnień z dzieciństwa, postanowiłam je spisać, chociaż kilka. 

[Alicja_Wysocka]

@Deonix_, dziękuję :)