rajonada Adama

[MIROSŁAW C.]

 

wielbiłem teatr

pod gołym niebem 

między udami kobiety

w gałązkach czarnego bzu

miękko i radośnie 

odwracał się czas

na zgubę 

 

sady 

pełne baśniowych owoców

jak dobro drżące w palcach

ciepłem trawy 

o złotym kolorze

boskie periodyki

żegnajcie mi na wieki 

 

żal

wypłakany

siorbię głośno 

 

żeby pojąć pustkę 

 

 

 

[violetta]

@MIROSŁAW C. Ale jesteś za to doskonały i spokojny:)

[Dagna]

… osobiście po „ żegnajcie mi na wieki” - skończyłabym tekst. Wszelkie dopowiedziane  „ chlipanie” odbiera poprzednim strofom powagę, wzniosłość doznań. Rozumiem, że mamy odczuć zdwojoną pustkę w życiu PL- a (na zasadzie kontrastu), ale obraz rozklejonego PL - a, to obraz bezradności, pozbawiony nadziei, ( nawet jeżeli traumy przynależą do życia i wymagają „ swojego” czasu). Końcówka przez to traci powietrze, odkolorowuje poprzednie cudne rozmarzenie…ale to tylko sugestie, bo tutaj jest zawsze pisanie na kapitalnym poziomie :), pozdr.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - fajny wiersz na tak - 

                                                           Pzdr.