Gorycz

[Agnieszka Charzyńska]

W starych kronikach gorliwie grzebią

By spory odgrzać – sprzed trzech stuleci,

Skutkami błędów zgasłych pokoleń

Obciążą wnuki oraz ich dzieci.

 

W goryczy czarnej dzbanki obfite,

W łez pełne misy zasobni hojnie,

Myśli zbiorowe tu ku zaborom

Kierują  – to  ku minionej wojnie.

 

Chętnie odsmażą kotlet sprzed dekad

Dziewięciu prawie – na szarej płachcie

Popołudniówki – czyja to ciotka,

Dziadek lub babcia – byli w Wehrmachcie?

 

Pragną cierpienia misy stężałe

Upływem czasu – na pieniądz srebrny

Rozmienić dzisiaj – i widzieć nie chcą,

Że taki pomysł – bywa haniebny.

 

Na cztery metry przekopią ziemię,

Aby pod brzozą wyszukać kości,

By pędzić znowu gorzki eliksir

Z win, błędów, braków, głupoty, złości.

 

By siać nieufność w polskim narodzie,

Skłócić Dębową z Rocha ulicą,

Wynaleźć dziwną rzecz potrafili,

Która nazywa się – miesięcznicą.

 

 

Wciąż o zdradzonych, wciąż o skrzywdzonych,

Ofiarach, grobach, klęskach  i winach,

Śmierci, szkieletach, ciałach, pogrzebach

Mówią od Pucka – aż do Konina.

 

Elegie, treny, lamenty srebrne

Piszą od dawna – z zamiłowaniem

I debatować lubią co roku

Nad krwawo zgasłym – dawnym powstaniem.

 

Na cudze błędy, porażki łasi

Bywają – jak kot szynką spasiony.

Z rozkoszą będą wyśmiewać cudze

Falstarty, faule, puste żetony.

 

Gdy ma Kowalski lepszą chałupę,

Ładniejsze pole – nad rzeką modrą

Oni skwapliwie o pożar, powódź

Lub gradobicie – wnet się pomodlą.

 

Gdy patrzysz wokół na kraj ponury

Szary i mglisty – choć często dzielny

Uświadom sobie, że godłem jego

Trafnie jest bielik – padlinożerny…