Wiersz o rozwodzie

[Máire]

 

 

rozsypałam sól, podpaliłam dom

i teraz nie wiem dokąd pójdę dalej

 

 

pora odprawić wszystkich kochanków

zmyć z oczu tusz i pewnym ruchem

zetrzeć z ust karmazynową szminkę

jestem mała brudna

i tyle razy będę

nasączać wacik płynem micelarnym

dopóki znów nie poznam tej

co wreszcie pojawi sie w lustrze

 

pora przestać prostować włosy

rozpuścić je i rozebrać się z ciasnego koka

a potem założyć

zwykłą bawełnianą piżamę

w misie czy haftowane polne kwiaty

jak jedną z tych które z uporem

dawała mi na gwiazdkę babcia

położę sie w niej do mojego

pustego znowu łóżka

tak jakbym wracała do siebie

z wyczerpującej podrózy

 

świat urósł nade mną

wielki i ciężki jak drzewo cedrowe

a ja próbując go chwycić

niezdarnie łapię z ostrych stron

jak dziecko zbyt ciężki przedmiot

uginam sie pod jego naporem

i słyszę, jak łamie mi kości

i czuje jak miażdży piersi

czaszkę brzuch i klatkę

i sama jestem w klatce i klatka mnie otacza

 

i choć nie moge oddychać

nie czuję też cudzego oddechu na swych plecach

łapczywie wciągam w nozdrza

świeży zapach drewna

czekam aż wrośnie we mnie drzewo cedrowe

czekam aż drzewo cedrowe

przemieli mnie, zamieni w proch, rozloży na kwanty kwarki kawałki

tak abym na końcu

zlożyła  sie już tylko z dwóch atomów tlenu

i by w koncu nareszcie

wdech potrwał tyle co wydech

[Naram-sin]

Jakby relacja z terapii przez rebirthing.

 

[andreas]

@Máire Trudny temat. Dwa razy go przerabiałem.