centralna

[marekg]

 

bądź łaskawy

opóźnienie może ulec zmianie

peron wydłuża się o kolejny odcień szarości

 

na dworcu świat się nie kończy

są jeszcze schody ruchome

i nieruchome

 

pomyślałem o wyrzutach sumienia
i moim życiu

czas skrócił się o kilka wierszy

[- - -]

Bardzo dobry wiersz, oszczędny w formie, ale każdy obraz ma swoją wieloznaczną sieć odniesień.

Ciekawie ukazany Homo viator - niestabilny, odrealniony, zawieszony w czasoprzestrzeni, pozornie poetyckiej, w rzeczywistości psychologicznej; może to wewnętrzna spowiedź, może moment przełamania się, otworzenia na zmiany (na dworcu świat się nie kończy). Czy jednak wystarczy siły sprawczej, a choćby i motywacji?

Zastanawiające, że ten dworzec jest pusty. Dlaczego? Skoro to "centralna", zapewne duże miasto (stolica?), a jednak ludzie są nieobecni. Samotność w tłumie - to chyba byłoby za proste.

Edytowane 9 Maja przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Dagna]

…tak, tutaj zawsze można znaleźć coś intrygującego ,(choć odcienie szarości  już się osłuchały).

Potrzeba odnalezienia własnego celu, pomimo zwielokrotnionych dróg wokół ( tory, schody) - kieruje do wewnątrz, ku sumieniu.  Przypomina mi herbertowskie: „ zbawiani będziemy pojedynczo”… pozdr.