Gdy świat zacznie się walić

[Antanamir]

Gdy usłyszę ten dźwięk –
pęknięcie nieba, trzask ostatniej godziny –
nie odwrócę się.
Nie spojrzę na ruinę.
Nie będę szukał ratunku.

 

Zamknę oczy.
I będę myślał o Tobie.

 

O Twoich dłoniach,
które znały mnie lepiej
niż moje własne życie.
O ustach,
które wypowiadały mnie
z taką czułością,
jakby każde moje imię
było modlitwą.

 

Gdy moje ciało zwinie się w cieniu starości,
a mój oddech stanie się chłodny
jak wieczór nad snem —
będę szeptał Twoje imię.
Nie po to, by zatrzymać czas.
Ale by pamiętać,
że kochałem.
Że istniałaś.
Że świat miał sens,
dopóki byliśmy w nim razem.

 

I może wtedy –
gdy wszystko zgaśnie –
moja dusza zostanie ostatnim szeptem,
który do Ciebie wróci.

 

Nie bój się końca,
jeśli w nim
jest początek mnie i Ciebie.

[moina]

@Antanamir

Piękne to bardzo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobrze, że dotarłem do końca, do tego skrawka poezji w tym długim tekście. Wszystko, co powyżej, to niewątpliwie zapis uczuć, ale czy wiersz?

 

Utwór bardzo szczery, emocjonalny, lecz: 1) w obrazowaniu poetyckim wykorzystuje klisze, gotowe foremki, w związku z czym historia nie posiada swojego kolorytu, swoich indywidualnych cech, i niczym się nie wyróżnia; 2) jest przegadany, można go spokojnie skrócić o połowę bez uszczerbku dla treści. 3) niepotrzebnie tłumaczy sam siebie, nie kryje żadnej tajemnicy, wszystko podane jest jak na tacy.

 

Pisanie wierszy to nie tylko "czucie", ale też rodzaj rzemiosła.