Pierwsze pożegnanie

[Kasia Koziorowska]

Nie jestem tutaj po to, aby śnić

w samotności. Nie powracam w te strony,

żeby wierzyć w melancholię.

 

Jestem tylko iskierką, poczętą

na złość wiatrom, wymierzoną przeciwko ludzkości.

Słowa rozpuszczają się na języku,

myśli szukają w głowie

przypisanych trajektorii.

 

Jestem przyczyną tego świata,

nieskazitelnością, niepowtarzalnością.

Przybyszu z odległego miasta,

czy wierzysz w początek świata?

Czy ufasz, że przeminie we mnie wiatr,

czas odejdzie do przeszłości?

 

Nie ma tu moich pragnień.

Nie ma życzeń, co nie czekają

na wspomnienia. Rozbieram się

z Twojego ciała, przymierzam do twarzy

zwierciadło.

 

Uwalniam z siebie serce,

wydostaję się spod powiek. Namiętność

przemija z pierwszym pożegnaniem.

[moina]

@Kasia Koziorowska

Czytałam to parę razy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Naram-sin]

Ten wiersz poważnie choruje na nadmiar słów. Ciekawe i plastyczne przenośnie (np. Czy ufasz, że przeminie we mnie wiatr, (...) Rozbieram się z Twojego ciała, (...) ) zostają całkowicie zagłuszone frazami banalnymi, które tylko stwarzają pozory poetyckości. Aż sześć -ości: samotności, ludzkości, nieskazitelnością, niepowtarzalnością, przeszłości, namiętność. Za dużo tego. Zapis według mnie jest przeintelektualizowany, a próby obrazowania nie wykraczają poza standardowy zakres - serce, powieki, słowa (koniecznie z językiem w parze), wspomnienia, twarz, zwierciadło.

Zaletą tekstu jest za to melodyjność, sugestywna, przemyślana wersyfikacja, podkreślająca intymny charakter tego lirycznego wyznania.