Miraż

[m1234]

w potoku mijających postaci
lichych przezroczystych niczym pajęcza pułapka
przesuwają się cienie bez imion
kroki zlewają się w jednostajny szum
słychać trzask - łamie się echo rozmowy

której nigdy nie było

 

no popatrz! a myślałem że siedzimy tu od godziny!

może to tylko wiatr niesie ślady
czegoś co kiedyś istniało?
gdyby chociaż długie cięcie między spojrzeniami -
to zawsze rzeźbi rysy na tafli ciszy

 

kiedy znika ktoś kto nigdy nie przyszedł
skrzypią drzwi wciąż otwarte
tłum mija ale nikt nie patrzy
coś się budzi i faluje wśród tych kroków
jakby wszyscy byli ale nikt nie istniał...

[Naram-sin]

Świetny tekst z sugestywną, wieloznaczną puentą. Odbiór wymaga umiejętności poruszania się po peryferiach znaczeń i pewnego wysiłku, bo nie wszystko jest podetknięte pod nos, "śliczne", "ulotne", "zmysłowe" i "motylo-tęczowe", stąd może utwór przeszedł bez echa.

cienie bez imion są kluczowe, bo nadanie imienia to powołanie do życia.

W tym opisanym niespotkaniu wyczuwa się głębokie wrażenie odrealnienia, tęsknoty za wejściem w jakąś dotykającą czułych strun interakcję.

Takie refleksje i emocje mogą towarzyszyć ludziom, którzy spędzają Boże Narodzenie w podróży.

 

Edytowane 4 Maja przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)