Łąki w opium

[Wakss]

Po łąkach, które w księżycu się topiły,
chadzałem jak zwykle, opium upojony,
szukając inspiracji, co mnie kusiły —
upadałem co chwilę jak natchniony.

 

By znaleźć to jedno oblicze lubieżne,
o twą pierś wołały me usta grzeszne,
które z kartą bladą złączyć mógłbym,
nim w namyśle obszernym spłonąłbym.

 

Woń twa na wietrze się zagnieździła,
aż w mych nozdrzach do cna zagościła.
Teraz do twego ciała zmierzam chwiejnie,
po omacku moja noga do ziemi lgnie.

 

Wzroku nakarmić z daleka nie zdołałem,
i już z wolna twą głowę dostrzegałem;
pobladłe kosmyki na skale wirowały,
w głuszy, gdzie rytmy gwiazd nas związały.

 

Z zachwytu na twą bladość się rzuciłem —
me dłonie z twymi płucami się zjednały,
włókna surduta świeżą barwę zyskały,
a me lico zgnilizną twą przykryłem.

 

Do warg twych przywarłem nierozłącznie,
język mój w ściankach twej szyi skryłem;
nasze truchła złączyły się niezwłocznie —
w zgniliźnianym pałacu dziś żyłem…

Edytowane 27 Kwietnia przez Wakss (wyświetl historię edycji)

[- - -]

Chcesz się bawić w Baudelaire'a, Leśmiana. Niech ci będzie, wtedy nawet opium nie wadzi.

Ale zabierz się za warsztat. Najłatwiej za rytm, jeśli idziesz w klasyków.

Weźmy dla przykładu linijkę:

chadzałem jak zwykle, // opium upojony

 

12 sylab. Po 5 sylabie średniówka - zaznaczyłem ją // - tu krótka przerwa dla nabrania oddechu.

Akcenty (zgodnie z zasadami dla języka polskiego) padają na podkreślone sylaby: kolejno 2, 5, 7 (9), 11.

(na dziewiątej jest prawie niezauważalny, wymuszony przy czytaniu na głos).

No i teraz cała sztuka polega na tym, aby zachować taki sam rozkład dla każdej linijki wiersza. Rozmieszczenie akcentów może się bardzo delikatnie różnić, średniówka musi być stała.

 

Zobacz, popróbuj. Zacznij, radzę, od napisania czegoś krótkiego, bo z początku może zabraknąć cierpliwości na więcej niż 2-3 zwrotki.