Emily Brontë - Nie śpij, nie śnij, ten dzień pełen słońca (Sleep not, dream not; this bright day)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Nie śpij, nie śnij, ten dzień pełen słońca

Nie będzie, nie może trwać bez końca;

Szczęście, jak twoje okupione jest

Latami mrocznej udręki i łez

 

Słodsze jest ono od zwykłych przeżyć

Czystsze jest bardziej, niż da się zmierzyć

Lecz niestety! tym szybciej się zmienia

W beznadziejne nieustanne cierpienia.

 

Kocham cię chłopcze, na wszystko drogie,

Twe rysy lśnią, wypełnione Bogiem.

Opętańcze miły, święte dziecię,

Zbyt dobry, by na wściekłym żyć świecie;

Zbyt niebiański dziś, lecz już skazany,

Na piekło w sercu i w ciele rany.

 

I cóż tę anielską twarz odmieni

I zgasi blask tych ducha promieni?

Bezlitosne prawa na straży wrót

Do szczerej radości i prawdziwych cnót.

 

Odejdę i ja, odrzucę i ja,

Twą ścieżką nie będę już dłużej szła.

Tak się odmienią ludzkie umysły,

Na grzech i żal skazani są wszyscy;

Lecz wszyscy przecież w dal spoglądając,

Odległą gwiazdę cnót uwielbiając.

 

I Emily:

Sleep not, dream not; this bright day

Will not, cannot last for aye;

Bliss like thine is bought by years

Dark with torment and with tears.

 

Sweeter far than placid pleasure

Purer higher beyond measure

Yet, alas! the sooner turning

Into hopeless, endless mourning.

 

I love thee, boy, for all divine,

All full of God thy features shine.

Darling enthusiast, holy child,

Too good for this world's warring wild;

Too heavenly now, but doomed to be,

Hell-like in heart and misery.

 

And what shall change that angel brow,

And quench that spirit's glorious glow?

Relentless laws that disallow

True virtue and true joy below.

 

I too depart, I too decline,

And make thy path no longer mine.

Tis thus that human minds will turn,

All doomed alike to sin and mourn;

Yet all with long gaze fixed afar,

Adoring virtue's distant star.