Księżyc nad Doliną Cienia

[Antanamir]

W blasku trzeciego księżyca,

gdy cienie tańczyły po aksamitnym piasku,

spotkali się — ona, z sercem z ognia,

on, utkany z wiatru i snu.

 

Jej dłonie, owiane magią pradawnych lasów,

musnęły jego policzek z taką ostrożnością,

jakby świat miał się zawalić

od jednego oddechu zbyt bliskiego.

 

Nie mówili — tylko spojrzenia,

pełne pragnienia, którego nie trzeba tłumaczyć.

Każdy ruch był zaklęciem,

każdy dotyk — pieśnią.

 

Jej ciało zadrżało, gdy rozplotła warkocz snów,

a jego palce, lekkie jak lot nocnych sylfów,

rozpisały na jej skórze wiersz,

którego żadna ludzka ręka nie potrafiłaby przelać na pergamin.

 

Ich oddechy splatały się z magią powietrza,

aż noc zadrżała pod ciężarem ich obecności.

Nie była to namiętność jak z opowieści żołnierzy,

lecz rytuał — subtelny, pradawny, czysty.

 

A gdy ich dusze sięgnęły siebie nawzajem,

świat wstrzymał oddech.

 

Bo oto dwa żywioły,

tak różne, tak bliskie,

odnalazły siebie —

nie w ciele, a w zrozumieniu.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Antanamir Trzy księżyce, trzy życzenia do spełnienia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

                                      Pozdrawiam!