powtarzalność

[Gosława]

w słońcu wszystko wydaje się piękne 
zniszczona twarz kobiety nagle łagodnieje 
kiedy cięciwy promieni  rozkładają się równomiernie 
uwidaczniając misternie tkaną przez czas sieć zmarszczek

ona nie dba o dłonie 
szorstkie w dotyku z bruzdami 
w zranieniach spękanych pracą
w nich gromadzi się brud 

spójrz z jaką czułością kroi chleb powszedni 
stawiając krzyż przed pierwszym cięciem noża 

ostatnie błyski światła toną za lasem 
Anna jest złą matką 
cedzisz przez zęby nie patrząc w lazurowy błękit spokojnych jezior 
 

[Roma]

Czuję, że to bardzo intymny i ważny wiersz. Jest świetnie poprowadzony, do mnie trafia. Pozdrawiam.

[Domysły Monika]

@Gosława  

Treść jest pełna wymownej emocjonalności, wręcz poruszająca. Dotyka tak głęboko, że można ten wiersz niemal fizycznie poczuć.

Siła tego wiersza tkwi w jego autentyczności i co istotne dałaś tu otwartą "furtkę" na osobistą przestrzeń dla czytelnika.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Gosława]

@Roma tak to jest taki osobisty wiersz 

Zawsze te zagmatwane trudne emocje na swoich barkach dzwiga Anna główna bohaterka moich wierszy 

Dziękuję pięknie za czytanie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Domysły Monika bardzo dziękuję za tak pozytywny odbiór wiersza

Pozdrawiam serdecznie