Adriaan Arisz oddaje ukradziony płaszcz

[Florian Konrad]

i nadchodzi czas pojednania, wybacza się
ślepcom odkupiającym winki (R. Niemowlakiew
przysięga, że już nigdy nie obrazi, F. K. Noworodczuk
zarzeka się, że ostatni raz poszedł w tango).

tak wiele dobrego dzieje się we mnie.
choć, jak zawsze, widzialność dobra do słabej
(chropowate określenie, jakie podchwyciłem
z radiowej prognozy pogody, jest takie adekwatne!),

chociaż ciągle podpisuje coraz bzdurniejsze ustawy
nieobieralny, wieczny prezydent,
samostanowione zło.

ale ten czort nie jest skończonym cynikiem,
nie powie z doklejonym uśmieszkiem komisanta,
że "resztki mózgu na kierownicy i desce rozdzielczej
wcale nie świadczą o wypadkowej
przeszłości pojazdu".

on to de facto nachodzące na siebie obrazki:
mężczyzna zlizuje barwy z kolorowanki,
by zastąpić je własnymi,

kilkulatek planuje włamywać się do domów,
by zabierać bezwartościowe bibeloty,
zamiast nich – zostawiać precjoza,

ktoś mało widzialny śmieje się z czerni.
w czerni.