Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Hurmem

Florian Konrad
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Florian Konrad

Florian Konrad

Opublikowano
Opublikowano

tak, wkraść się, zwariować wprost w ciebie!
i cieszyć się jak dziecko z faktu, że wszystko poza
nami jest ponuklearną groteską, rzeczywistością,
która została przeznaczona na przemiał, bo
zagnieździły się i opanowały ją nieśmieszne,
kamienne krasnale o ubrokaconych mordach,

bo to wyścig Schlörwagenów. bez mety.

aż chce mi się pozwiększać poziom jego absurdalności,
wejść z impetem na salę plenarną kompletnie
sprowincjonowanego Sejmhedrynu i krzyknąć:
"bęcwały! zamiast Łukaszenki skazaliście
na ukrzyżowanie Majkę Jeżowską!",

w jedynej działającej restauracji zamówić...
mięsną agrafkę o smaku wątroby Leonardo DiCaprio,

dorysowywać uśmiechy zaśmiecającym ulice
pastelowym mumiom, pisać kwietne słowa
na żuchwach fosforyzujących szkieletów,

umierać z zachwytu, że widzimy się po dzikszej,
bardziej drapieżnej stronie. że jest to
graniem w łapki. po zażyciu lofentanylu,

a wszędzie brzydko i opacznie, gdzie nas nie ma.

3

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Mgławica

      Przez huzarc · Opublikowano

      Gdzieś tam składasz skroń do snu na lodowej planecie, a pomiędzy nami błyska gęsta galaktyka i mgławicą obolałą tęsknotą dotyka ust mych ogień, nim słowo skargi na nich wyplecie.   Iskrzy warkoczami plazmy sypiącej szkarłatem, jak bryzgami wieczności po krawędziach ciężaru, czasu załamanego wśród lotności bezmiaru i w pyle nocy wiszącej za mym zaświatem.   Jego kres wyznacza czerń, milcząco otulona pastelową nicością rozwierzganej przestrzeni. W pęknięciu symetrii, odnogami promieni pęczniejących drzazgami rozgwieżdżonego grona.   Tę bliskość odczuwa nabrzmiała źrenica, zeszklona w głębi kształtem zmiennokształtnej oddali, paletami wspomnienia, które zanim wypali — znaki Łodzi na czole i krwi na skórze lica.   I wpływasz we mnie światłem o ciemnej teksturze, przychodząc niczym cień pod owalem powiek, jak ptak, z jakiego rodzi się nowy człowiek przed tablicą swego imienia wyrytą w chmurze.  
    • huzarc
      erekcjato niedojrzałe

      Przez huzarc · Opublikowano

      @hania kluseczka Ten wiersz jest intensywny, intymny i trochę konfesyjny, jakby głos liryczny mówił do kogoś, kogo podtrzymuje, ale jednocześnie oskarża. Jest w nim sporo emocjonalnej goryczy i ambiwalencji.
    • huzarc
      Port-au-Prince

      Przez huzarc · Opublikowano

      @wierszyki Ten wiersz jest pełen kontrastów między zwyczajnością a katastrofą, między codziennością a śmiercią. Obrazy są poszarpane, czasem brutalne, czasem delikatne – przypominają notatki z ruin, z pogorzeliska, ale też ze zwyczajnej jesieni.
    • wierszyki
      Port-au-Prince

      Przez wierszyki · Opublikowano

      cement we włosach pył w nozdrzach gardle jeże budują dla siebie parter   okienka w błękit szelest nad dachy w pułap nad marność lecą kasztany   ludzik z zapałek oparzył dłonie szramę na udzie woskiem obłożył   znowuż spokojnie   czeka w jesieni na święto wszystkich darów dla ziemi   tam tylko w ściany aż kolorowe tak jak w Port-au-Prince gustuje człowiek   przy dawnym płocie rząd nowych kwater urna przy urnie stać będzie bracie            
    • huzarc
      podobni drzewom

      Przez huzarc · Opublikowano

      @MIROSŁAW C. Twój wiersz przypomina modlitwę pisaną na skrawkach różnych języków świata – trochę jakby sacrum zostało zapisane raz w Ewangelii, raz na ścianie wagonu, raz w szeptach drzew. Jest w nim niezwykła szczerość poszukiwania.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...