Samotność

[Gekon]

Szumi cień po ulicy śpiącej
drgają nogi
nie mogąc utrzymać już piętna nienasyceń
wrosłego w lata już prywatengo piekła

Szukanie straconego nieba
rośnie bezradnością

Rzut na człowieka
wśród samotni kurzu
oczekującego na rozpylenie
w pełnodniowym trybie chaosu

Rzut
łez na ręce
ciężaru na plecy
spazmu na całe ciało

Rzut cienia który głosem rozdrapuje
zlepy szaleństwa
Prosi

[Michał Ziemiak]

Uzywjąc prostych przymiotników - smutny, ciężki, morczny... W pierwszej zwrotce (również między wersami) nakreślony obraz przytłaczającego miasta, bez nieba, pogrążonego w niepokojących ciemnościach... Pozostała część utworu łączy wnętrze człowieka z w/w. otoczeniem i jakby odbija się, potęguje w jego wnętrzu... Dobre po prostu ;-)
POZDRAWIAM!

[Gekon]

Dziekuje .
Jest mi bardzo miło że udało mi się oddać taniec dwóch samotności -
już nie człowieka i miasto które chowa jego frustracje

pozdrawiam

[Natalia Irlandia]

Wiersz bardzo przypadł mi do gustu ...Gratuluje :-)
W ciekawy sposob opowiedziane uczucie , które każdemu jest znane ....

[Anna_M.]

Wiersz byłby bardzo dobry, gdyby go dopracować. Moim zdaniem tego mu brakuje, bo na pewno nie pomysłów, na pewno nie obrazów. Pozdrawiam.