Zgłoś

@rusłan najistotniejsza rzecz o ludziach, którzy będą czcić bestię antychrysta zajdzie w nich nieodwracalne myślenie, osobowość, umysł, serce, że nawet Bóg nie będzie wstanie ich nawrócić, ani „zreperować”, ale też oni sami nie będą wstanie się o siebie upomnieć już oraz to, że oni będą już „skończeni”. To jest istota tych liczb 666, dlatego warto kochać i kochać Boga i serce ustawiać w jego kierunku.:) ja sobie nie wyobrażam dnia bez Boga:)

Na skraju parku, gdzie stare dęby szumiały swoje odwieczne pieśni, a złote promienie słońca igrały na liściach, siedział starzec. Jego plecy pochylały się ku ziemi, jakby chciał wyszeptać jej tajemnice, a dłonie spoczywały na drewnianej lasce, która przez lata stała się wiernym towarzyszem jego wędrówki. Przed nim rozciągał się świat utkany z chwili obecnej – dzieci biegające pomiędzy drzewami, ich śmiech radosny i beztroski jak wiosenny deszcz. Rodzice, rozłożeni na trawie, szeptali do siebie cicho, a starsi ludzie, zgromadzeni w cieniu lip, dzielili się wspomnieniami, które już dawno przybrały barwy sepii. Starzec patrzył na to wszystko i uśmiechał się lekko, choć w jego oczach migotał cień zadumy. Był jak stary zegar, którego wskazówki poruszały się już wolniej, ale wciąż biło w nim echo minionych godzin. Wtem, podbiegł do niego mały chłopiec, zadyszany od zabawy, z policzkami zarumienionymi od słońca. — Dziadku, czy czas można zatrzymać? – zapytał, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Starzec roześmiał się cicho, a jego głos zabrzmiał jak szelest suchych liści. — Widzisz, chłopcze, czas jest jak wiatr. Nie możesz go złapać w dłonie, ale możesz poczuć jego dotyk. Jest jak rzeka, która nigdy nie przestaje płynąć, ale jeśli wsłuchasz się uważnie, usłyszysz jej pieśń. Chłopiec zmarszczył brwi, próbując zrozumieć. — Ale skoro płynie, to dokąd? — Naprzód, zawsze naprzód – odparł starzec. — Ale wiesz, to nie czas tańczy. To my. On tylko gra melodię, a my, ludzie, wirujemy w jego rytmie. Czas nas unosi jak liście na wietrze, ale to, jakie kroki wykonamy, zależy tylko od nas. Chłopiec przez chwilę milczał, a potem znowu się roześmiał, nie zastanawiając się dłużej. — To ja biegnę tańczyć! – zawołał i zniknął pomiędzy drzewami. Starzec odprowadził go wzrokiem, a potem spojrzał w niebo, gdzie chmury płynęły powolnym, spokojnym rytmem. Uśmiechnął się. Bo choć czas nie czekał, on wiedział, że każda chwila, którą przeżył, była jego własnym krokiem w tym wielkim tańcu istnienia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Plumeria to raczej doniczkowa chyba.   Dzisiaj był też ładny dzień. U nas już wiosennie. Dużo pięknych dziewcząt i kwiatów wokół. Jak się patrzy na to co ładne na duszy robi się lżej. A takie kwiatowe miejsca przyciągają pozytywnych ludzi. Unosi się dobra atmosfera.

@violetta mów...

@Leszczym dziękuję! Pozdrowienia

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.