Muskacze chmur II. Z języczkiem.

[Florian Konrad]

przyciągnij je do mnie z wyżyn. włóż do ust.
chcę poczuć zawarte w nich przestrzenie, wizję,
fonię, infradźwięki. sam nie jestem w stanie

osiągnąć dostępnych tobie pułapów, patrz:
kloacznieje mi się z hedonizmu, głowa mimowolnie
wpada do miażdżarni i zostaje sprasowana denkiem
butli, w której przelewa się przyziemne.

nakarm mnie rozdrobnionego. znowu miało miejsce
wahnięcie molekularne, poziomy na chybił-trafił
przywarły do pionów, góry nie tam, gdzie trzeba
sprasowały się z dołami i widzisz, co wyszło:

ocknąłem się na Biegunie Polskonocnym,
we Włodawie, stolicy Arabii Kanadyjskiej,
największego państwa Afryki,

zamiast dłoni mam książki, a do gardła przyrosła mi
świnia. rusza się, żyje we mnie, wierzga.

pułki trumpoidalnych cyborgów, strosząc
druciane zaczeski, ciągną pod Smoleńsk,
łuny odbijają się w kaprawych oczkach Wołodii,
demonstranci padają rażeni bronią soniczną,

a ja próbuję jakoś poskładać w głowie ów
hipergalimatias. pomóż, choć wszystko notorycznie
dezintegruję, ustawicznie kaszanię.

nakarm mnie klarowniejszymi widokami,
zmień sposób postrzegania rzeczywistości.

zrozum, gdyby każde z nas było obrazem,
nosiłabyś tytuł: Nimfa przed kryształowym zwierciadłem
i była pędzla Vermeera,

ze mnie zaś byłby: Dyzma Bończa-Tomaszewski
masturbujący się parafinowym odlewem dzioba
łabędzia niemego (autor nieznany, akryl na płótnie).

zdejmij, proszę, kilka chmur. nasyć mnie.
bo jak na razie; wieczorynki we krwi,
okruchy szkła zalegające w żołądku.

[Domysły Monika]

@Florian Konrad dziś mam taką minę

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

..

Tytuł a potem treść nie zostawia wątpliwości