Przedostatni przed porucznik

[aff]

 

*

 

Uciął sobie drzemkę.

Krzepki,

to i łatwo na talerzyk —

gada płaszczyk galaretki:

 

*

 

— Dajcie go — nie rusałkom !

Pięknobrewej i miłej —

umiejącej serdecznym

palcem snuć perspektywę.

 

Po dziecięta dla objęć,

co rodzić, jemu będzie.

Silna, by przyszłość unieść,

w rachunki niepamiętne.

 

By szedł wyprostowany,

ciągnąc życia tobołek,

a płochliwy smuteczek

tylko łączył oboje.

 

*

 

Z poczekalni strzał zabrał

putto go i w zegarze

zaklął czas, aby przysiąc

ze wskazówek w nadmiarze:

 

*

 

— Lubić zwłaszcza mokre wiosny,

aby ciągnąc się w płaszczach,

unieść chmury w kapturze.

 

Dogonimy się, uwierz!

 

„Taka jednostka

może sprostać.”

 

Talerzyk, Raz Dwa, Trzy

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Druga wersja:

 

 

Przedostatni przed porucznik 2

Nasze wiosny

 

Wiosna.

Buczy trzmiel radosny

jak śmigłowiec z bliska.

Prawie prosto w oczy.

W krąg ćwierkają ptaki.

Nawet puch zdrapany

tuż pod drzewem — wysechł,

gdy bez głowy — zamilkł.

 

Przedostatni przed porucznik

uciął sobie drzemkę.

Krzepki,

to i przeciął na talerzyk

łatwo płaszczyk galaretki:

— Dajcie go — nie rusałkom! —

gada — Pięknobrewej, miłej —

umiejącej snuć serdecznym

palcem perspektywę.

Po dziecięta dla jej objęć,

rodzić, jemu będzie.

Silna, aby przyszłość unieść,

w co złe — niepamiętne.

Szedł będzie wyprostowany,

w dal ciągnąc tobołek,

płochliwy tylko smuteczek

złączy ich oboje.

 

Z poczekalni strzał zabrał

putto go, w zegarze

zaklął czas, mógłbyś przysiąc —

wskazówek w nadmiarze:

— Polub nasze mokre wiosny,

ciągnące się w płaszczach,

chmury niosą się w kapturze.

Uwierz w dzieci, uwierz.

 

 

 

 

Edytowane 3 godziny temu przez aff
Z tortu/ze snu/gada (wyświetl historię edycji)