Lekkość bytu

[Manek]

Lekkość bytu

 

W banale bytu wyśpiewują pieśni

O życiu, jakie im się nigdy nie śni,

Gdzie sen spokojny rzadki to rarytas,

O spokój serca nigdy się nie pyta.

Nie pyta nawet nigdy się o troski,

Ani o żywot, czasem taki szorstki

I chropowaty może też być talent,

Lecz koniec końców nie obchodzi wcale.

 

I nie chce wiedzieć – w mordę jego bity –

Jakby tu nie bić świętej pospolitej,

A pospolity człek niech zbiera kości,

Kością po śmierci mogiłę wymości.

 

Wymości sobie, bo był człek to zdolny,

Kiedy powróci lekkonogi z wojny,

Jednakże wojny, tak  gadają wszędzie,

Czasem za wiele, czasem jej nie będzie.

 

 

Marek Thomanek

15.02.2025