Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie spotkałem siły
większej od miłości

pokusa zdradliwa
ciąży grzech na sercu

grawitacji siła
niepamięcią wsiąka

smutku, niczym woda
do ziemi, udręka


jak kamień u szyi
tęsknoty bagażem

zatruwa doczesność
przed wiecznością klęka

tajona pokora
niewypowiedzane

pełne łez zaklęcia
uległość nieskora


zaciśnięte zęby
morze łez wylane

pozornie niewinna
prawie nieskalana

toczy życie głazem
niezłomna uraza

lawina spłoszona
nierozsądnym krokiem


można zamknąć oczy
zapomnieć czy zasnąć

przykryć niczym puchem
ziemią albo śniegiem

minione pragnienia
idąc życia brzegiem

co by spotkać skutek
a później przyczynę


płaczemy samotni
walcząc z bezradnością

bo cierpienie krzyżem
kładzie się na ziemi

brudnej trywialności
nie zmyjesz tak jak krwi

ciężkich niewidzialnych
plam na swoim na sercu


otrzeć się o boskość
nieszczera modlitwa

nawet patrząc śmierci
prosto w martwe oczy

nie złamiesz zaklęcia
oblicze miłości

czyste zło tak nie wnika
aż do szpiku kości

 

// dla Koleżanki

Opublikowano

Zazwyczaj całość pojawia mi się w głowie od razu, ale postaram się drastyczniej redagować. Tu np chciałem usunąć ostatnią zwrotkę. Dziękuję za opinię i pozdrawiam. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andrewJaki piękny i poruszający  wiersz  o spóźnionym dostrzeżeniu, o tym jak czasem widzimy tylko fragment prawdy - osobę, ale nie jej wysiłek, intencję, gest. Uderza mnie ta szczerość w przyznaniu się do zaniedbania: "zawiodłem , nie zwróciłem na nią uwagi".Różowa sukienka to nie tylko ubranie - to symbol próby, starania, może nawet nadziei. To niedokończone "może warto teraz…" zostawia przestrzeń - na działanie, naprawienie, docenianie. Brzmi jak początek czegoś, nie koniec. Śliczny! 
    • @Simon Tracy To potężny, mroczny wiersz o głębokiej samotności i wyobcowaniu. Czuć w nim ciężar izolacji tak przytłaczający, że aż materialny. To obraz kogoś, kto przeszedł już poza zwykłe cierpienie do czegoś bardziej pierwotnego i ostatecznego. Nie próbujesz wzbudzać współczucia - pokazujesz stan duszy bez osłonek, z całą jej ciemnością.  Zrobił na mnie wrażenie, ale nie takie, jak dotychczaowe Twoje utwory. Może dlatego, że za bardzo osobisty? 
    • @Omagamoga   ten wiersz też jest świetny.   tak jak poprzedni.   inspiracja to filozofia Heraklita z Efezu.   panta rhei.    
    • @Kamil Olszówka To bardzo monumentalny utwór pełen dumy narodowej i szacunku dla polskiej historii. Widzę głębokie zaangażowanie emocjonalne - wiersz emanuje autentyczną miłością do ojczyzny i jej dziejów. Ta szczerość uczuć jest jego największą siłą. Imponujący zakres historyczny - od Mieszka I i Cedyni, przez husarię, aż po kampanię wrześniową i AK. To pokazuje solidną znajomość polskich dziejów i umiejętność syntezy wieków historii. Każdy obraz, każde wydarzenie warte jest osobnego wiersza.
    • @viola arvensis   Wiolu.   nie doczekałaś się przeprosin od człowieka który Cię bezczelnie wplątał w sprawę oceny mojego wiersza.   więc pozwolisz, że ja Cię przeproszę !!!!!!   jest dla nas wszystkich nauczką, że powinniśmy ignorować ludzi o inteligencji ściany z podziemi miejskiego szaletu i temperamencie prostaków.   przepraszam Wiolu.   pod moimi wierszami czuj się bezpiecznie i komfortowo.   proszę :)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...