Chwytliwa puenta

[Kasia Koziorowska]

Próbuję ujarzmić gwiazdy, ale myśli

wymykają się Twoim objęciom.

Usiłuję nadać porządek godzinom -

czas przepadł bez listu pożegnalnego.

 

Przejaskrawione są ślady

na sercu; pochopne wnioski, niosące

Cię ku pokucie. Rozpościeram ciało -

niezbyt dorosłe,

aby współgrać z resztą słów.

 

To kolejny kubek kawy, nic poza.

Słońce zagnieździło się w ostrym kącie

nieba - nie rozumiem znaczenia

ówczesnego świata. Czy jestem tym samym

rajskim ogrodem, w którym szukasz

zakazanych owoców?

 

Może rzeczywistość przyczynia się

do wieczności,

rozdeptanej wolności?

 

Nie sprzyjają mi wczesne przywidzenia.

Przyszłość nie współgra z kalendarzem.

To upragnione przyznanie się do winy.

 

Oto prostota, z jaką traktuję Twój

roznegliżowany dotyk, chwytliwą puentę.

Ginę na rozkaz łez, wbrew epoce.