Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zmielenie

m1234
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

m1234

m1234

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Domysły Monika mam pewien cykl tematów ciężkich. Ten utwór, to rzeczywiście jeden z mocniejszych, jednak paradoksalnie nie dotyczy wprost wojny, chociaż efekt czasami przypomina "mentalne i fizyczne zmielenie". Masz rację, że tytuł i zastosowanie tej "organiczności" może prowadzić "do wojny", ale nie. Dobrze, że wiersz otwiera się na różne interpretacje. Tak myślę. Dziękuję za reakcję i komentarz. :)

Domysły Monika

Domysły Monika

Opublikowano
Opublikowano

@m1234 więc zadam pytanie co było inspiracją bodźcem ? 

Powiem tak ... Tajemniczo zrobiło się od momentu ..."znalazł go pies"..

I cofnęłam się do początku.

Jakby to było o kimś konkretnym - tym "wewnątrz" 

Dobry tekst lubię się na takich - połamać.

Pozdrawiam 

m1234

m1234

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Domysły Monika Nie powiem.

 

Żartuję ;) Nie lubię siebie interpretować, więc podpowiem tylko, że to raczej utwór "narracyjny". Tak więc nie ma tu jakiejś wewnętrznej dyskusji ze sobą, jest obserwacja i tak, jest pierwiastek bezpośredniego doświadczenia, ale właśnie raczej jako uczestnik, a nie bohater zdarzeń. Stąd wyniknął bodziec.

1
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

Organoleptycznie odczuwalny, bardzo mocny. 

Ale końcówkę czytam jednak optymistycznie. 

Przypadek zmielonego daje jednak nadzieję, że wysiłek, ciężka praca

i dobre, szlachetne intencje powodują, że Bóg/los/Wszechświat czy jakaś inna Wyższa Instancja 

nie zostawia takiej osoby samej sobie i pomimo trudności i traum przychodzi ratunek i szansa na normalne życie... 

Tak to widzę, swoimi oczami, na tę chwilę :) 

 

Pozdrawiam serdecznie :)

 

Deo

3

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Przedwiośnie

      Przez violetta · Opublikowano

      U ciebie powiew świeżości:) lubię każdą porę dnia:)
    • violetta
      wiosenna kołysanka

      Przez violetta · Opublikowano

      Piękne, są już malutkie krokusiki, jutro na spotkanie idealne.
    • any woll
      wiosenna kołysanka

      Przez any woll · Opublikowano

      wyciągam dłonie chwytając tęczę chmury dziś ciemne nie pada jeszcze przez palce widzę twoje odbicie w złotych refleksach wczesnych krokusów podaj mi rękę pomimo zmroku przez cień powiodę cię do ogrodu dam ci się napić do snu przytulę  zaśpiewam cicho w mojej dolinie  
    • Marcin Tarnowski
      Wbrew „zabić « Ren » !”

      Przez Marcin Tarnowski · Opublikowano

      „Nieraz mi matka mówiła, Tetyda o stopach srebrzystych, Że dwie prowadzą mnie Kery dwiema drogami do śmierci; Jeśli pod grodem trojańskim zostanę, by dalej tam walczyć – Nie ma stąd dla mnie powrotu –, lecz sławę wieczną uzyskam. Jeśli do domu powrócę, do mojej ziemi kochanej, Sławy nie zyskam, lecz w zamian życie szczęśliwe i długie  Los mi przeznaczy […]”             Homer „Iliada” w tłumaczeniu Kazimiery Jeżewskiej, Prószyński i Ska, Warszawa, 1999, IX, wersy 410-416.   Czy świat idzie naprzód, – Czy jak pączek w kwiat się rozwija? Tak! – wszędy komputery, samochody, gdzieś rakiety, Ale to rozwój techniczny. Co z innymi? Niestety, Nie nadążają, ledwie trwają. Świat tu, tam się zwija… – Pojęcie duszy Egipcjan było skomplikowane: Człekowi różne dusze były przez Opatrzność dane. – Dusza „Ren” – imię, pamięć, co mimo śmierci nie mija… Nie mija tak sama, ale mogła być z tablic skuta,  Z papirusami spalona, kopnięta z buta Gdzieś w zatęchły śmietnik świątyni pamięci, by jak Się przemiesza z odpadkami, wyleje nań pomyje, Strupieszała. Czyż po kres czasów? Czy ktoś nie umyje? Czystej do serca nie przytuli? Ale wzorem nijak Się raczej dla nikogo w żaden sposób nie stanie, Nikomu nie radząc, w nowym nie przeszkodzi tanie. Jak faraona Aj „ren” trup, żołnierzy wyklętych tak Też zabójstw „ren” idą jedna za drugą wściekłe próby, By nowy porządek zaprowadzić – zyskami luby. Milenia przez glob przebiegły, a w grach metoda wciąż ta…   Tajemnemu życiu wszystkich Achillów, co na drodze  Do gwiazdy męstwa musieli mrzeć ciałem, by żyć czynem, Na pociechę mogąc sobie szepnąć „Nie całkiem ginę”, – Trwajcie po wsze czasy! i coraz przyświećcie niebodze!   Ilustrację pt. „Na ścieżce chwały” wykonał program „Imagine” pod dyktando Marcina Tarnowskiego.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Roma
      bywialnia

      Przez Roma · Opublikowano

      @Rafael Marius tak, nie da się ukryć

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...