Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

On – jak szkło art déco, gładki i zimny,

Gdy światło w nim pęka, rozlewa się cieniem.

W liniach fasad zapisane dekady,

Gdzie taniec walczył z ciszą istnienia.

 

Ja – raczej Miami, światło i fala,

Marmur, co drży pod dotykiem nocy.

Neony pulsują jak myśli na wietrze,

W świetlistej mozaice niespokojnego ja.

 

Spotkaliśmy się, gdy czas się zatrzymał,

W bezruchu dźwięków, w pauzie milczenia.

Sztuka i los splecione w dłoniach,

Jak wersy sonetu pisane przestrzenią.

 

Lecimy tam, gdzie Vegas rozbłyska

Jak serce świata, co nigdy nie śpi.

Przepych i pustka splatają się w cieniu,

A my – w zawieszeniu, snem czy ucieczką?

 

Miami drży w ciepłym oddechu,

Gdzie morze odbija minione spojrzenia.

Wiatr niesie echa nieznanych historii,

A my – wśród nich – jesteśmy czy byliśmy?

 

On, z epoki marmuru i dymu,

Ja, w pulsie neonów i tętna ulic.

Dwa światy w jednym, migotliwe obrazy,

W sztuce nocy – zgubieni czy znalezieni?

 

 

He – like Art Deco glass, smooth and cold,

When light breaks in him, it spills into shadow.

Decades inscribed in the lines of facades,

Where dance once battled the silence of being.

 

I – more like Miami, light and waves,

Marble trembling under the touch of night.

Neons pulse like thoughts in the wind,

In the luminous mosaic of a restless self.

 

We met when time stood still,

In the stillness of sounds, in the pause of silence.

Art and fate entwined in our hands,

Like the verses of a sonnet written in space.

 

We fly where Vegas bursts into light,

Like the heart of the world that never sleeps.

Opulence and emptiness intertwine in shadows,

And we – suspended, a dream or an escape?

 

Miami trembles in the warm breath,

Where the sea reflects glances long gone.

The wind carries echoes of unknown stories,

And we – among them – are we, or were we?

 

He, from an era of marble and smoke,

I, in the pulse of neons and the heartbeat of streets.

Two worlds in one, flickering visions,

In the art of night – lost or found?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Z deszczowej krainy:   - Jesienno-morowo, jak długo będzie jeszcze padać?! Martwi się szeregowy kolegą. Aż padnie jak długi.
    • @sam_i_swoiZgodzę się, ale czasami nie ujawniam swoich odczuć. :)  Dla mnie Twój wiersz jest jak zapis nocnego zmagania – koszmaru, który nie tylko straszy, ale też próbuje wedrzeć się do twojej świadomości i słów. Czuć tu walkę – między strachem a siłą. Zegar, którego wskazówka nie drgnie, tworzy obraz zawieszenia, jakby czas w koszmarze zatrzymał się. Jak zapis konfrontacji z czymś wewnętrznym i trudnym. To moja interpretacja - może płytka, ale jako czytelnik tak to odbieram. 
    • Na odprawie szpiegów:   - Będziemy jeszcze w kontakcie! Pocieszał "kabel" swoją "wtyczkę".
    • @Berenika97 :) Oj nie tak, lubię określenie spryciarz! :) Od dawna, lub od dawien, bawiąc 'parałem' się sztuczkami słownymi. Nie wiem jak te sztuczki przystają do języków obcych, ale w naszym ojczystym języku to coś nienazwanego. Dostrzegasz tylko wierzchołek, a jest tam (hoho) i więcej :) Opowieść nie cała, ale wystarczająca, zgodzisz się ze mną? :)  
    • @Migrena To mocny, mroczny tekst na granicy psychologicznego thrillera i tajemnicy kryminalnej. Niezwykła atmosfera dwuznaczności - nie wiadomo do końca, czy narrator jest świadkiem, ofiarą manipulacji, czy może sam staje się mordercą. Ta niepewność trzyma w napięciu. Grozę budują przedmioty - zardzewiały gwóźdź, ciepły młotek. I scena z córką i pytanie "czy to coś, co patrzy przez twoje oczy, też śni?" Budujesz niepokój i klimat narastającego lęku. Motyw snów, w których "śni się za niego" czy zapisków w dzienniku, których nie rozpoznaje - to niezwykły obraz psychologicznego rozpadu. To studium paranoi. Aż ciarki chodzą po skórze!  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...