Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Koncha

Rafał Orszak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marta Magdalena

Marta Magdalena

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



np. tutaj mają się do siebie zawartość i treść nawet bardzo, panie O.D.



fajne

poza tym tak dużo zabiegów słownych mnie przytłacza. no wiem, że Autor, tak ma, wiem, ale emocje, jeśli tutaj są, są emocjami słowa, a nie człowieka. szkoda.
Oscar Dziki

Oscar Dziki

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



np. tutaj mają się do siebie zawartość i treść nawet bardzo, panie O.D.



fajne

poza tym tak dużo zabiegów słownych mnie przytłacza. no wiem, że Autor, tak ma, wiem, ale emocje, jeśli tutaj są, są emocjami słowa, a nie człowieka. szkoda.

No tak, ale ciągle tytuł wydaje mi się niukonstytuowany. Nie mówie, że miałbym ochote go zmienic.

Och! Ach! nie ma emocji autora! Jakie to straszne. Nie wzrusze się dziś już więcej poezją! Chyba telenowelę obejrzę.
Marta Magdalena

Marta Magdalena

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pan nie zrozumiał, Autor myślę, że zrozumie. ciekawe jest nawiązanie do komentarza (Och! Ach!), który niedawno dodałam do pewnego kiepskiego wiersza, którego już nie ma na Z. czyżby to był Pański wiersz, albo wiersz kogoś, kogo Pan "lubi"? nie do wiary - mój pierwszy dzień na orgu od października i już czuję ten klimat. i te emocje, których w wierszu nie ma, jak już pisałam.
Oscar Dziki

Oscar Dziki

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pan nie zrozumiał, Autor myślę, że zrozumie. ciekawe jest nawiązanie do komentarza (Och! Ach!), który niedawno dodałam do pewnego kiepskiego wiersza, którego już nie ma na Z. czyżby to był Pański wiersz, albo wiersz kogoś, kogo Pan "lubi"? nie do wiary - mój pierwszy dzień na orgu od października i już czuję ten klimat. i te emocje, których w wierszu nie ma, jak już pisałam.

Przyznam, ze jest nawiazaniem. Ale z autorem to raczej nic wspolnego nie mam. Ponioslo mnie owszem. Pozdrawiam.
Rafał Orszak

Rafał Orszak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kochani,kochani!Pax między krześcijany!Teraz mój komentarz:

1.Tytuł-muszla wydaje dźwięk,w muszli ponoć słychać niepokojący szum...ponoć morza.Jest to jeszcze jeden element składowy dodający plastykę (dźwięk,kolor,zapach itp..),ale i wprowadza w ten obraz pewien-jak to się mówi-"bliżej nieokreślony niepokój".No nie wiem,,chyba o to mi chodziło...

2.A co do tego,że nie ma tu emocji autora,tylko majstersztyki;-)lingwistyczne...cóż te typy tak mają.Dziękuję za komentarze(zwłaszcza Pani Marcie) i pozdrawiam.

(-)Rafał Orszak

Roman Bezet

Roman Bezet

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



O o o! Po raz pierwszy dał Pan głos jako komentator! :)
Trochę inaczej niż w tych sprzed pół roku np. i krócej - moim zdaniem lepiej (właściwie to bym się kłócił o 'emocje', bo je czytam ;)
Gratulacje.
pzdr. b

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Andrzej P. Zajączkowski
      Sara Teasdale - Zimowe Gwiazdy (Winter Stars)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Wyszłam samotnie w mroczną noc; Młoda krew za morzem przelewana  Przesiąkła skrzydła mojego ducha- Nosiłam swój smutek wyczerpana.   Lecz kiedy w górę uniosłam głowę, Ponad cienie w zimnym śniegu drżące, Zobaczyłam na wschodzie Oriona,   Znajome gwiazdy jak dawniej lśniące.   Przez okna w domu mojego ojca, W zimowe noce bawiąc się snami, Jako dziecko widziałam Oriona Ponad innego miasta światłami.   Mijają lata, sny, mija młodość, Wojny serce świata rozrywają, Wszystko się zmienia, tylko na wschodzie Te piękne gwiazdy niezmiennie trwają.   I Sara: I went out at night alone; The young blood flowing beyond the sea Seemed to have drenched my spirit’s wings— I bore my sorrow heavily.   But when I lifted up my head From shadows shaken on the snow, I saw Orion in the east Burn steadily as long ago.   From windows in my father’s house, Dreaming my dreams on winter nights, I watched Orion as a girl Above another city’s lights.   Years go, dreams go, and youth goes too, The world’s heart breaks beneath its wars, All things are changed, save in the east The faithful beauty of the stars.
    • Migrena
      nigdy nie byłam w Norwegii

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   mnie też.:)   nawet dzisiaj fragmentów słuchałem.:)))))           @iwonaroma   Iwonko.   przepiękna konstatacja!   w wierszu widać, że Norwegia to dla Ciebie nie tyle miejsce, co wewnętrzny stan duszy.   to jest ta filozoficzna zagadka: po co jechać na fiordy, skoro najważniejszy, idealny, otulony ciepłem wełny 'Fiord Wewnętrzny' nosisz w sobie?   i co najważniejsze – jestes  jego twórcą, cierpliwie wyszywając jego wzory w hafcie hardanger.    cudowny,  ciepły wiersz.    
    • Migrena
      erekcjato rozsypane w proch

      Przez Migrena · Opublikowano

      @hania kluseczka   wiem.   ale zabrzmiało jakby Ci był potrzebny  trzepak na dywany.:)   wszystkiego dobrego.:)    
    • Leszczym
      Z wierzchu wszetecznie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @KOBIETA A jak Ci na imię? Widzisz chodzi o to, że oglądałem film Maska Zorro, ale już prawie nic z niego nie pamiętam ;)) Może to faktycznie są okruszki szczerości... sam już tego nie wiem ;)) Gdzieś przy swoim 500 tekście się w tym zgubiłem a tylko tutaj jest już ich chyba 1200 ;))
    • Król Artur
      Kopacze

      Przez Król Artur · Opublikowano

      Raz w świecie, gdzie stałość nic już nie znaczy, Kopało kamienie dwoje kopaczy. Pierwszy - rozrzutnik; wzrok ma rozbiegany, Gdzie spojrzy tam ciśnie szpadel posrebrzany. Nim skończy dobędzie kilof ze złota, Bo ciągnie go obok nowa robota. Ledwie zaczął, już biegnie, bo widzi w oddali Miejsce, gdzie nie wbił jeszcze żadnej stali. Drugi w jedno miejsce przychodzi co rano I bije w ziemię łopatą drewnianą, Więc rzecze raz doń rozrzutny kolega: ,,Czemu w miejscu pan siedzi i nic pan nie biega? Czy nie pora się pozbyć tej starej łopaty? Patrz pan jak u mnie arsenał bogaty! A od skarbów się zaraz nie zamkną drzwiczki!" ,,Pan tak zmieniasz i masz pan jedynie kamyczki." Usłyszał rozrzutny i ruszył z powrotem W świeżutkie miejsce ładować młotem. Znów znalazł, radość, tryumfu krzyki I rzuca głaz nowy na inne kamyki, By ruszyć znów szukać ku uciesze wzroku. Drugi zaś nawet nie zrobił kroku, Nie zmienił miejsca, ni łopaciny, Kopał i wykopał. Ten kamień. Jedyny. 06.08.2023

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...