Zwiędnięte jesienne drogi

[Adam Zębala]

Opowiedz coś albo zaśniemy.

Opowiedz historię 

ze swojego życia.

 

Wśród spadających liści

i więdnących kwiatów,

idziemy trzymając się za ręce.

 

Szum wody mówi za nas

opowiada historię, ukazuje

na tafli jak na ekranie.

 

Spadające liście toną

w wodzie, każdy liść 

to jedna chwila z życia.

 

Chodźmy i nie zatrzymujmy się

życie trwa dalej a liście

zwiędnięte toną w wodzie.

 

Popłyniemy z prądem wody

popłyniemy daleko,

nikt nie pyta dokąd.

 

Gdzie kończy się potok

a gdzie zaczyna głęboka woda,

tam naszej drogi koniec.

 

Gdzieś drogi się rozchodzą,

potok skręca,

a ogród zamyka brama.

 

Zakończona opowieść którą

wiatr rozwiewa niczym

zwiędnięte jesienne liście.