Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

szczere serce


Rekomendowane odpowiedzi

Tak ufamy, że jest. Serce tak, bo pamięć już nie zawsze. 

Wręcz czy nie jest tak, że to imiona potworów przechowujemy przez lata, wszystkiemocarstwa na mordzie przecież i krwi podbijanych.

Wszystkiego dobrego :)

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Szczere serce często jest samotne i okradane, a tak przy okazji: nie tak dawno Ukrainka ukradła mi 400 zł z bankomatu, jak widać: bardzo niski poziom kultury - wyjątkowe chamy - dwunożne ssaki agresywne, pytanie brzmi: warto pomagać ludziom?

 

Łukasz Jasiński 

 

Dlatego wiosną kupię dla własnego bezpieczeństwa pistolet, jeśli ktoś się będzie do mnie zbliżał - będę strzelał w górę - dawał strzały ostrzegawcze.

 

Łukasz Jasiński 

 

Na szczęście mam mamę i mama mi będzie pomagała w tym miesiącu...

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@iwonaroma

 

Mówiąc dalej: w bankomacie jest kamera i mógłbym kradzież zgłosić na Policję, a zresztą: była to szczupła blondynka mojego wzrostu, jednak: niech te 400 zł sobie w pupę wsadzi! Sama wystawia jak najgorsze świadectwo własnemu narodowi - kompromitacja... Gdybym nie miał mamy i brata: umarłbym z głodu, ona: 25 lat lub dożywocie, mogła przecież poprosić mnie o pomoc, iść do Opieki Pomocy Społecznej, a wymyśliła sobie kradzież - w więzieniu nie miałaby życia - więźniowie nie lubią złodziei, którzy okradają osoby starsze i niepełnosprawne, kończąc: akurat w moim przypadku - karma wraca i do niej wróci.

 

Łukasz Jasiński 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@aff dokładnie. Historia to głównie historia wojen, przepychanek itp. 

Dzięki i wzajemnie:)

 

 

 

 

@Łukasz Jasiński No cóż, szczerość i pomaganie zawsze niesie ze sobą pewne ryzyko, że zostanie się oszukanym. Ale bez ryzyka życie na tym padole ziemskim jest chyba niemożliwe...

Dziękuję 

 

 

 

 

@violetta :)

Dziękuję 

 

 

 

@Marek.zak1 ...

Również serdeczne pozdrówki 

 

 

 

@Klip @Domysły Monika @MIROSŁAW C.

Podziękowania:)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@iwonaroma

 

Dlatego ufam tylko i wyłącznie mamie, zresztą: gdybym był osobą słyszącą - dużo lepiej funkcjonowałbym wśród dwunożnych ssaków agresywnych, a z ludźmi trzeba rozmawiać - trzeba informować opinię publiczną o własnej sytuacji życiowej, nigdy: blokować sam siebie, nomen omen: była próba zablokowania mi bezprawnie konta na tym portalu - kilkadziesiąt razy, to - ja: robiłem porządek w smartfonie i reset - restart, to nie tutejsi użytkownicy, administrator (pan Mateusz informuje za co - daje ostrzeżenia i blokady) i Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, nie będę wnikał kto to, wystarczy ich potocznie nazwać: głęboko zakonspirowani tchórze, dwunożne ssaki agresywne i hieny cmentarne.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Rafael Marius :)

Tak, Chopin był nie tylko wspaniałym kompozytorem ale też fajnym, szczerym człowiekiem o czym można się przekonać czytając jego listy czy biografie. Nie miał takiego zadęcia jak niektórzy utalentowani i sławni. Były oczywiście jakieś drobnostki np.lekka próżność w ubieraniu się:) ale to rzeczywiście drobnostki, sprawy marginalne :)

Dzięki 

 

 

@tetu @piąteprzezdziesiąte

Dziękuję:)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • blask Księżyca orientuje ćmy  zmylone blaskiem ognia  giną    twoje źrenice dłonie ramiona na przedpolu świata  po jasnej stronie w mroku karta magiczna  i ascendent Skorpiona    miękną znikają kształty  to najcięższe zapatrzenie    dusze kochających nigdy  nie tracą połączenia  od zawsze znamy swoje ciała  odbite echem starego wcielania    nie zatrzymasz pożądania było tu przed nami    płoną języki pocałunków  dochodzisz    w ustach    ciepły                       
    • @Robert Wochna - podoba się (czczególnie "odbicie w kałuży"), ale mam zgrzyt logiczny:     ciąg zdarzeń (czyli bieg życia) pastelami  (znowu "życie"? może "obraz", "płótno") uzupełni.
    • z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...