urwane słowa

[Wochen]

 

                                            * dla wujka Jurka
 

 

zatrzymała nas cisza

miała w sobie moc zerwać most

rozdzielić brzegi

czuję teraz jak

echo wypuszcza z rąk

ostatnie słowa

jeszcze wczoraj mogłem je złapać

 

z chłodnych ust wiatr

niesie zimne wspomnienia

otulam się szalem może żalem

zimno mi

wiem ze śpisz

będziesz pod stopami

czuł każde ziarenko

 

tak wiele ich poza nami

kluczą żurawie

przecinają niebieskie skronie

może uchwycą kolejne chwile

oby nie zostały w dłoni

urwane słowa

nie czas układać je od początku 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 26 Stycznia przez ja_wochen (wyświetl historię edycji)

[Jacek_Suchowicz]

nie czas na nowo słowa składać

gdy przyjdzie pora się same złożą

wuj patrzy z góry nie pogadasz

wspiera nie tylko ciebie duchowo 

 

pozdrawiam

 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wujek Jurek mógłby być z Ciebie dumny, za taki wiersz.

W pierwszej, jak dla mnie, do korekty - 'tłustek'.

       można by... (?).. co myślisz.?

miała w sobie moc zerwania mostu

rozdzielenia brzegów

[mariusz ziółkowski]

@ja_wochen Ciekawy tekst z fajnymi metaforami, choć początek trochę utrudnia wejście w wiersz. Unikałbym jednak rymów przy białym. Pozdrawiam.

[Witalisa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Proponowałabym krócej: umiała zerwać most ("moc" i "most" chyba przypadkowo współbrzmią).

(W ostatnim wersie nie "ich", a "je", zakładając, że dotyczy "słów").

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... nie zauważyłam.. tak.. winno być je.. do słów.

[Rafael Marius]

@ja_wochen

Pewnie umarł niedawno, tak jak mój który miał na imię Marek.

[Wochen]

@mariusz ziółkowski dziękuję 

@Jacek_Suchowicz dziękuję 

@Witalisa dziękuję 

@Rafael Marius dziękuję 

@Nata_Kruk dziękuję 

[andreas]

Wysoko oceniam ten wiersz.

[Wochen]

@andreas dziękuję