Dom niemal spokojnej starości

[Lidia Maria Concertina]

Podeszłe lata otrzymujemy po to,

byśmy tak się zapamiętali w wirze otępienia

aby o wszystkim zapomnieć,

aby ... nie umrzeć 

Z żalu. 

Uwielbiam stąpać po bezgwiezdnych alejach. 
Baleriny marzeń i grunt udeptany przez tych,

którzy twardo stąpając po ziemi 

potykają się o księżyce. 

Nadal młodzi nawet, jeśli koleiny zmarszczek wyznaczają kierunek. 

 

Bez-nadziei
 

Jednym haustem wypijam lodowate limoncello i wszystkie pozostałe halucynacje. 

Fantazja opornie się starzeje. 
Muszę wyjechać, muszę zmienić planetarium. 
Myślom doczepiam srebrny warkocz. 

 

Komety. 
Obracam je w dłoniach: oto przyszła starość i czule zaprasza do siebie. 
Nie mam wyjścia: posłusznie pakuję cały swój życiorys
Do kopertówki.
Najwyżej odeśle mnie z powrotem.