Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tak i zginie

stefaniakow
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

stefaniakow

stefaniakow

Opublikowano
Opublikowano

Jak więc przyszło tak i zginie 

Nie zamienimy się w motyle 

Co z kwiatów spijać nektar winne 

Jedynie żal i smutek na nas spłynie 

 

Nie ma jak zbudować przecież domu 

Na tęsknoty tym grząskim podłożu 

Co by podmuch miał go zdmuchnąć

Z Odległości naszych serc wyniknąć

 

Na odległość Cię nie dotknę 

Pogrążona w uczuciu prędzej spłonę 

Nie obejmiesz mojej twarzy 

W kroplach słonych tych utonę 

 

To jest tak jak być nie winno

Przecież w głębi nas jest miło(ść)

I nie może nigdy zginąć 

To co nas gdzieś połączyło 

 

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Mgła

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @KOBIETA Dla mnie King to tak naprawdę tylko cztery powieści."Lśnienie","Carrie","Christine" i "Smętarz dla zwierzaków". Choć i tak wolę ich ekranizację niż czytanie. Z Mastertona nie wrócę nigdy przenigdy do jednej tylko powieści -"Dziedzictwa". Miałem traumę po niej która trwa do dziś i będzie ze mną już na zawsze. A mnie naprawdę bardzo mało rzeczy rusza.
    • KOBIETA
      Mgła

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Simon Tracy   no ja uwielbiam się bać :)))
    • MIROSŁAW C.
      coś między klątwą a przepowiednią

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Tectosmith Prowincjonalny kolaż z wszelakiej maści fraz... Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. 
    • vrextons
      "Karawanseraj koń pośród ludzkich spraw,,

      Przez vrextons · Opublikowano

      Mój pan, człowiek o błękicie w oku, troczy juki do mych boków. Obciąża mnie namiotem i koszami precjozów: srebrnych zastaw, złotych świeczników i wielu innych ozdobników.   Po drodze napotykamy gromady pobitych wojaków i uchodźców. Wszyscy podążają do „Karawanseraju” na drodze do Dwóch Mostów. Nie ma na tych drogach miłosierdzia. Bez grosza przy duszy nic nie zjesz ani nie napijesz się. Umarłemu nawet koszulę zabiorą. Leżą na drogach młodzi, dawno za nami starzy. Dogorywają mężni. Radę dają tylko zawodowi żebracy – zawsze syci, nigdy nieogoleni, brudni, zaśmierdli i wiary w życie pełni. Tak, oni nie do zdarcia. Na końcu pochodu kroczą, zabierając trupom to, co się ostało. Jednak to nie oni najpodlejszą cechą swe człowieczeństwo zakrywają, a ci, co za nami na oślep gnają. Ci, którzy miecz przy boku podnoszą tylko do rabunku, a nie w obronie chłopów. Ci, którzy naszych pobili – zimni, zawistni, zapalczywi, dobrze uzbrojeni, liczni i bezwstydni. Najgorsi z najgorszych. Śmierć im panem, złoto matką, a miecz bratem.   Kolejnego dnia, wlokąc się gościńcem, natrafiliśmy na oazę mieniącą się czerwienią krwi mas ludzi ubitych. Ja się nie napiłem, jednak ludzie padali na kolana, całowali piach, chwaląc Pana. Bez najmniejszego wstrętu pili, choć to nic dziwnego – wycisnęliby wodę nawet z ekskrementów.   Wtem na wydmie, nieopodal Zagrzmiał róg, a za nim pieśń bojowa. Mamelucy ruszyli w pogoń, Nikt się nie uratował. Mój pan, co złoto miał na wykup, Szabli dobył i bronił swych dóbr oraz wygód, Lecz z czasem i on padł, Przygnieciony przez końskich kopyt szał.   Po paru minutach tylko ja się ostałem, W krwi ubroczony  Cienia się bałem  Martwy mój pan ,martwi podróży przyjaciele Zostałem tylko ja ,koń zdala od ludzkich spraw
    • Simon Tracy
      Mgła

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @MIROSŁAW C. Dziękuję. Chyba każdy lubi się trochę bać

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...