Ofiara stworzenia

[BITTERSUITE]

Panie, poeto!

Rzemieślniku życia i śmierci!

Żałośnie Cię błagam,

Odpowiedz, na moje pytania.

Tak tu tworzysz, a tam coś kona.

Czym ja winny, że mną piszesz?

 

Panie, malarzu!

Pędzlem tak wciąż machasz,

Czy nie zapominasz farby nakładać?

Może i obraz specjalny - bieli i czerni pełen,

Powiedz tylko, proszę, dlaczego to mi,

Bezbarwnością chlapiesz?

 

Panie, rzeźbiarzu!

Coś ty sobie myślał,

Jak mnie młotem biłeś?

Ja zgaduję, że to ręka Ci nie służy

I omylnie źle mnie kułeś.

Czy to na mnie rzeźbę trenujesz?

 

Panie, śpiewaku!

Fałszem krzyczysz mi do ucha,

Jakbym ja Cię jeszcze słuchał.

I bez sprzętu, głosem samym,

Nadajesz na najwyższej fali.

Powiedz, czemu to mnie tniesz głosem?

 

Panie, stwórco!

Czy to nie pierwszy świat, który stworzyłeś?

Czy to dlatego, że tworzeniem się znudziłeś?

Wszystko tu takie - nijakie, źle zrobione.

A w ideał celowałeś boski.

A więc pytam - czy to ideał zgniły, czy stworzenie bez troski?

[Domysły Monika]

@BITTERSUITE subtelnie a jednak mocno ... Dobitnie a jednak cierpliwe...

 

Przyznam że finezyjnie słowa metafory tworzą

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[BITTERSUITE]

@Domysły Monika Dziękuję bardzo za komentarz, jak i za obserwację - wiele to dla mnie znaczy :)

Pozdrawiam.

[Domysły Monika]

@BITTERSUITE oj jest tu "spora treść" talentu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[BITTERSUITE]

@Domysły Monika Dziękuję serdecznie, szczerze poprawiła mi Pani dzień. Miło zostać zauważonym, a tym bardziej docenionym. 
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję jeszcze raz. <3

[Leszczym]

@BITTERSUITE ;)))

[andreas]

Oczywiście, to pytanie do wierzących ?

[BITTERSUITE]

@andreas Nie do wierzących a do samego siebie, do tego w co człowiek wierzy, w nic nie wierząc.