I tylko cisza, cisza...

[Arsis]

To było tutaj. Gdzieś tutaj. Albowiem…

 

Na jawie albo we śnie.

 

Choć bardziej we śnie,

ponieważ dostrzegam to, co po kryjomu wprawia w ruch uskrzydlone złudzenia.

 

Idę. Szukam. I widzę w ciemności…

Widzę dawne miejsca, co ukrywają się wśród traw,

gałęzi szumiących o poranku. W mroku i chłodzie jesieni. Albowiem…

 

Byłaś tu?

Jesteś?

Ja jestem.

 

Przestrzeliną na wskroś szeroką

świt sączy się nieśmiało.

Blady poblask wstający u zarania drogi. Albo końca. Albo…

 

Wiesz, ja tu jestem. I jakoś doskwiera mi chłód.

I krople szemrzą. W mgielnym snopie deszczu całą flotyllą rozmyte płyną zjawy

 

W sennym widoku. W niedośnionej do końca historii niezauważalne niosą się rzeczy.

Ujrzane nagle w szparach niedomkniętych powiek. Bez ostrzeżenia. I w jakiejś bezokolicznikowej

formie.

 

Próbowałem, próbując raz jeszcze,

przywłaszczyć sobie

tę cząstkę bytu.

Zważyć w dłoni ten ciężar pozbawiony ciężaru.

Jaki tylko może się wyobrazić w szarości sennego widzenia.

 

Tam, w dole, kiedy stoję

na moście,

półmrok zdradliwy,

ale kuszący głębią bliższego poznania.

 

Woła mnie.

Szepcze do ucha...

 

Drzewne bożki

poruszają liściowymi wargami.

 

W milczącej mimice zatartych twarzy, w niedokończonym zarysie konturów.

W piskliwej w uszach ciszy. Szumią i szeleszczą.

 

Konwersują ze sobą na migi.

Poprzez gesty,

które stają się

nieomal westchnieniem.

 

W melancholijnej ekstazie sfruwającego z wysoka wiatru.

W opuszczonym

przez kogoś miejscu. Albowiem…

 

Jestem tu

jeszcze.

 

Ale, czy ty jesteś?

 

Ja jestem. I tęsknię, wrastając w czas mijających obłoków. W rozchwianą gęstwinę gałązek. Drgającą…

 

Po drugiej stronie nić pajęcza

sperlona rosą.

Błyszczy i migocze strzała z brylantu.

Mienią się kryształami sześciany powietrza. Pełno tu tego.

 

W tej otchłani.

W pustce.

 

Bez ciebie.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-12-07)

 

 

Edytowane 7 Grudnia 2024 przez Arsis (wyświetl historię edycji)