Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ostateczności dzień następny

 

Pobojotrupskie runo żreć,

Skrzydlacząc dziobły wrony –

Nabogaciła szczodra rzeź

Posoki nurt czerwony.

 

Pokosem ścielił – barwny ślad,

Pokotem szła kostucha,

Wypełzła spoza zgiełku krat

Zgrzytliwie cisza głucha.

 

Rozwarły, ongiś twardą dłoń

Zbutwiałe żołnierzyki –

Na pastwę losu rdzawi broń,

Żerdziały dzidy, piki.

 

Panoszył się, bo został sam

Po kres bezludzki  pokój,

I tylko łezka kręci gdzie,

Czerń jamy lśni po oku.

 

To bezrobotna płacze śmierć,

Przysiadłwszy na poszyciu –

Cisnęła starą kosę precz,

Ten pierwszy raz w jej życiu.

 

Marek Thomanek

23.03.2024

Opublikowano

emerytura chyba już

należy mi się z góry

to rzekła i usiadła tu

a wzrok był jej ponury

 

w niebie komplet dzięki niej jest

i przepełnione piekło

roboty zawsze miała fest

nigdy nie było lekko

 

kto pracę jej doceni dziś

i kto laurkę zrobi

bo ona po kres świata dni

robiła miejsce młodym

Opublikowano

@Manek

 

Jeśli chodzi o merytoryczne formalności, to: popełnił pan błąd poligraficzny, powinno być tak - "bezludzki pokój", a nie: "bezludzki  pokój" i w moim wypadku nie ma coś takiego jak - "wiersz się spodobał" - nie ulegam żadnym gustom i modom, po prostu daję obiektywne komentarze, naprawdę: dobrze panu ten wiersz wyszedł, szczególnie - stopowana tonacja - przypomina ona pewną kołysankę dla niegrzecznych dzieci, dodam również polszczyznę, raczej: staropolszczyznę - nikt dziś tak nie pisze.

 

Łukasz Jasiński 

 

 

Łukasz Jasiński 

Opublikowano

@Łukasz Jasiński Ha ha ha. Dziękuję za zwrócenie uwagi na ten niesamowity błąd.

 

A swoją drogą, to wiersz został opublikowany w miesięczniku literackim Akant. Dziwi mnie więc, że tam takie dziecinady publikują. Może napiszesz do redaktora i go pouczysz?

Opublikowano

@Manek

 

Nie będę sobie głowy zawracał jakimś tam redaktorkiem, zresztą: wszystko znam z autopsji - nie jest tak łatwo wejść do "intelektualnej elity" - mój autorski tomik - "Kowal i Podkowa" - można zamówić w Archiwum Akt Nowych, drukowane wiersze w Bibliotece Narodowej - moje wiersze były publikowane w licealnym pisemku - "Czy wiesz, że...", tygodniku "Tylko Polska" i bibliotekarskim kwartalniku "Sowa Mokotowa", najstarszy mój wiersz pochodzi jeszcze ze szkoły podstawowej na Zakroczymskiej (była to szkoła dla osób słabosłyszących, tak: jestem osobą niesłyszącą) i nosi tytuł - "Gwiazdy" - można tutaj znaleźć, polecam również esej: "Wyrywek mądrości" i "Saga".

 

Łukasz Jasiński 

Opublikowano

@Łukasz Jasiński Wnioskuję, że wszedłeś do tej intelektualnej elity od razu po napisaniu, na pewno, wspaniałego dzieła w podstawówce.

 

Sprawdziłem w Archiwum Akt Narodowych jak i w Bibliotece Narodowej. Nigdzie Twoja pozycja nie figuruje.

Baaaaaaaaaaaaaaaaaaaardzo dziwne.

Opublikowano (edytowane)

@Manek

 

Mój tomik wierszy nie posiada ISBN i nigdzie pan go oficjalnie nie znajdzie - został wydany przez Liceum Zawodowe i jest w zasobach Archiwum Akt Nowych jako źródło historyczne, jeśli chodzi o Bibliotekę Narodową - musi pan szukać wyżej wymienionych czasopism - jeśli tam są, to: musi pan wszystkie wydane numery przeczytać i może pan wtedy znajdzie, tacy ludzie jak ja - nie mają żadnych szans zaistnieć w oficjalnym obiegu wydawniczym - jestem niepoprawny politycznie i cenię sobie niezależność artystyczną - wolność, proszę pana, jak widać: internet daje dużo większe możliwości rozwoju od przestarzałego systemu wydawniczego na smyczy różnych korporacji międzynarodowych i tyle na ten temat, dziękuję za rozmowę.

 

Łukasz Jasiński 

 

@Manek

 

To po prostu Biały Kruk

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@Manek

 

Publikowałem również na nieistniejącej już "Krytyce Literackiej" - to pan bez problemu może sprawdzić w internecie, a na podstawie tego wiersza:

 

Nekama

 

Bezczelnie przywracaj pamięć,
ona zabija świętych zbrodniarzy,

 

historia jest więźniarką - milczy,
masz mało czasu na świadectwo,

 

nie zdążył - za rączkę prowadził
zakątkami ciemnej uliczki - drań

 

komandoskiej władzy - enigma,
syreńska taksówka - śladoświty,

 

masz mało czasu na świadectwo,
nie zdążył - za rączkę prowadził

 

solidarnościową aleją sądów - kat,
zamurowali wapnem gipsowym,

 

głuchoniema ściana zaklęta - ryt,
paszportem bezkarności - mord,

 

haftowali serce synka rudą krwią:

sad mo ram hi, sad mo ram hi sad...

 

Łukasz Jasiński (wrzesień 2010)

 

I na podstawie tego wiersza znana mi osoba z imienia i nazwiska pisała pracę magisterską na Uniwersytecie Warszawskim pod tytułem: "Próba przełożenia języka poetyckiego na język migowy" - tak mniej więcej brzmiał tytuł, a pan to by chciał - jak widzę - wszystko mieć na złotej tacy, nieprawdaż?

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Łukasz Jasiński Ano, jeżeli się na ten Twój tomik tak bardzo powołujesz, to należałoby jednak podać dokładniej, jakie to konkretnie było Liceum, data wydania itd.

Na razie autentyczność tego tak zwanego "białego kruka" pozostaje wątpliwa.

 

Dla informacji. Pracę magisterską nie pisze się na podstawie jednego wiersza. Wiem coś na ten temat, bo także taką pisałem.

 

Opublikowano

@Manek

 

A czy pan umie czytać z pełnym rozumowaniem? Nie wspomnę już w ogóle o pańskim czytaniu, aby poznać człowieka - trzeba go najpierw sprawdzić, zresztą: pan nie jest moim sędzią - niech najpierw pan wszystko przeczyta - co tutaj opublikowałem, niech pan poda imię i nazwisko, także: niech pan pokaże twarz, chciałem dobrze i jak widać - po pańskich komentarzach - jest pan zwykłym chamem, a teraz żegnam - marnuję czas.

 

Jeśli chodzi o pracę magisterską, po prostu: odmówiłem dalszej współpracy i tyle na ten temat - nie musi pan wszystkiego wiedzieć, powiedziałem: tacy ludzie jak ja - nie mają żadnych szans na zaistnienie w oficjalnym obiegu wydawniczym, zresztą: blisko siedemdziesiąt procent współczesnych "poetów" - szczególnie - ten Zagajewski - to zwykli grafomani - ich książki należy wyrzucić na śmietnik.

 

Łukasz Jasiński 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Czytałam go trochę niegdyś :) I były tam też utwory, które zrobiły na mnie wrażenie,  ale z czasem doznałam wrażenia, że facet przynudza i nieraz brakowało mi głębi w tym jego pisaniu. 
    • @Arsis Gdyby nie smutek, nie wiedzieliśmy jak wygląda radość... Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Annna2 Tak, uważam że są ważne. I wcale nigdzie nie jest powiedziane, że to muszą być takie od razu i zawsze chwile najzdrowsze. Oczywiście lepiej jak są zdrowe, ale fajne chwile i odrobinę niezdrowe też są w cenie, zawsze były i być może nawet bardziej :)
    • Między zaułkami duszy znalazłaś dla siebie miejsce i nic siłą Cię nie ruszy  Znając każdy mój zakątek,  wszystkie piętra, zmartwień, myśli  Krzyczysz z całych piersi i czekasz aż echo wybrzmi    Po omacku, zagubiony, trafiłem na twoją rękę  Z lękiem, że Cię stracę trzymam mocno  Jak tylko potrafię  Choćby zgasło słońce i zabrali nam powietrze  Ciemną nocą rozniecimy żar na lepsze  Dni, wieczory i poranki    Wiedząc, że nikomu winny nic nie jestem Zmieniam los swój prostym gestem  Wyławiam echo znajomego hałasu  Tak słodkiego dla mnie i gorzkiego  Jak owoc impasu    Ciepły głos, choć tak bliski jeszcze niedawno  Dziś tak jest daleko  I słyszę ledwo, jak jego dźwięk odbija się  po kamienicach duszy  Smutne , samotne echo  Kto ma je usłyszeć  Kto nastawi uszy  Odkrzyczy z nadzieją, że krzyk ten wykruszy  Mury , łańcuchy i nasze kajdany    Smutne, samotne credo Opuszczone wyznanie wiary  Czy jest ktoś, kto powie, jak bardzo niechciany  Może czuć się stary but bez pary    Czy jego stracie bez miary  Ktoś poradzi ?     Więc wszystkiego tu pełno, tylko Ciebie tu brak  Bez Ciebie nie mam już celu, jak statek bez morza  Opuszczony wrak    I dość mi już tego błądzenia  Od dawna jestem w twoim polu rażenia  Dalej mam oparzenia po Twoim dotyku Bez chwili wytchnienia w doznań Bałtyku  Promyku nadziei    Słodkie są dla mnie moje rany  Lecz nie dam się zranić  Nie zatracę miary  Sama odszyfruj mi swoje zamiary  Bo gubię się w Tobie, jak żeglarz bez mapy  Nudzą mnie puste atrapy A ty wśród nich, jak bunt bez utraty Harmonii Jak ogień, który nie parzy, lecz koi i grzeje  Więc w ciszy sie śmieje, skręcając w kolejną aleję  Swojej świadomości, czekając twojej wiadomości    A ty ,niemy aniele , nieś echo w swoim ciele  Mając nadzieję że dotrze w zaułki duszy   
    • @violetta A mój drugi Tomik Poezji polubisz-:)Właśnie widzę w Zapowiedziach…mój zielony kolor okładki…i cieszę się bardzo-:) @Alicja_Wysocka „ Na krańcach klawiatury” być może jesteśmy ( tego nie wie nikt)a jednak czujemy ..pisząc gupimy i znajdujemy aby znowu zgubić na chwilę ( wierzymy) pióra…i ten Twój wiersz ..moja zapowiedż drugiego Tomiku ach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ..wzruszyłam się.Może to tylko deszcz…
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...